| |
Ζωγράφιζαν τα χνώτα μου στο τζάμι
την πολιτεία τούτου καιρού .
Μισά χαμόγελα που κοντοστέκονται να πουν
μια καλημέρα φευγαλέα , σε εκείνες τις βιτρίνες
που τραγουδάνε ακόμα τις χαρές τους .
Μα τόση γιορτή πώς να τη μοιράσουμε στα ίσια ;
Κι οι πλαστικές σακούλες οι πολύχρωμες ,
που βόλταραν μαζί με τις ζωές μας δε φτάναν
για να μας λυτρώσουν ούτε απόψε .
Ύστερα είπες πως τον είδες .
Το λερωμένο πανωφόρι του έμοιαζε ακόμα κόκκινο .
Κόκκινο αλλιώτικο , από τις πληγές των παιδικών χεριών
που έμειναν άδεια γιατί και εκείνος
έμαθε να λησμονεί τούτα τα χρόνια .
Κάτω από τα ψαρά του γένια δεν άνθιζαν τώρα ευχές
μονάχα σιωπή ατέλειωτη .
Κι ο σάκος που με δυσκολία κρατούσε στην πλάτη
δε χώραγε ούτε μια αλήθεια αυτού του κόσμου .
Θα γέρασε μου πες , γι αυτό
ξεχνάει τα ραντεβού με τα όνειρα μας .
Θα γέρασε μαζί με τις καρδιές μας .
Μα το κομμάτι του γλυκού που του φύλαξα
θα περιμένει αιώνια .
Κι όταν θα ‘ρθουν τα παιδιά
με τα παγωμένα πρόσωπα και τα ζεστά μάτια
να μας πουν τα κάλαντα ,
θα κουνήσουμε συγκαταβατικά το κεφάλι
δίχως να πιστέψουμε τίποτα
από όσα λένε ή θέλουν να μας πουν .
Έτσι ομορφαίνουνε οι μέρες τούτες .
Ζωγράφιζαν τα χνώτα μου στο τζάμι
παραμύθια , μελωδίες κι ουρανούς .
Πίσω από το τζάμι εγώ που κοιτάζω ακόμα το δρόμο
σαν κάτι να περιμένω .
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
