| |
Και τώρα μείναμε μόνοι
Ανατριχιασμένοι από τα βλέμματα που αντικρίσαμε
Και ξαποσταίνουμε
Γιατί μας κούρασαν τα πόδια μας
Γιατί ξεμείναμε με το διάολο της βραδιάς
Είτε σε κάποιο δρόμο
Είτε σε κάποιο κρεβάτι
Σαν άρρωστα σεντόνια
Ανάμεσα σε υποσχέσεις,
Και βαλτώσαμε σε ποιήματα που γράφτηκαν με αποτσίγαρα και καούρες
Γιατι ξεμείναμε από λόγια
Γιατί λιγοστέψαμε από την ανάγκη μας
Και μικραίνουμε κι άλλο
Τόσο που δε μας βλέπουν οι άλλοι
Και μιλάμε σε φαντάσματα
που εμφανίζονται όταν αμήχανοι κοιτάμε το τασάκι το ποτήρι ή το βάθος του διαδρόμου, με τα νωχελικά σώματα που χορεύουν χειρότερα κι από σκιάχτρα
όταν ρωτάμε ‘τι ώρα πήγε βαρέθηκα’
όταν γελάμε σαν πεθαμένα στόματα
και περπατάμε χωρίς να ξέρουμε ποιανού είναι τα βήματα που ακούμε
γιατί όλα ακούγονται το ίδιο βιαστικά
να φτάσουν στο γκρεμό.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
