| |
γκριζα η μερα μεσα απο το κλειστο παραθυρο ξεφτισμενη απλωνει
απο τη διαφανη κουρτινα ως στ' απεναντι μισοπεσμενα στορια
διψα της κρεμαει θλιμμενη ευδαιμονια
και καπου πιο ψηλα το φως της τα στεγνα συννεφα διαπερνα
καπου πιο βαθια λαγνα τα χρωματα της κολυμπουν
κυματισματα απροσμενα σιωπηλα μ' αναδευουν αλυτρωτα
να εγκαταλειφθω στο πυρετο για ενα μου αποκομμενο στησιμο
στο μετεωρο κεντρο της σφιχτα να δεσω τα ακρα
εξαυλωμενη την ωρα του εξευμενισμου στην ενωση πανω
θα νιωθω..
κανενα τιμημα κανενα ατιμασμο
οχι εκεινη την αισθηση της αγαπης
που σε λιωνει την ιδια στιγμη η απογνωση σε παγωνει
μα εκεινη την λευκη αναισθητη ευφορια του κενου που σωθηκε..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
