| |
Περπάτησα πάρα πολύ
και τα φτερά μου τα ΄χω χάσει
μα εσύ που δεν πατάς στη γη
κάν΄ την ψυχή μου να πετάξει
μ΄ ένα αερόστατο να πάμε στο φεγγάρι,
ένα αεράκι να μας πάρει
φωτιά κι αέρας
να κάνουμε δική μας τη μικρή ζωή μας.
Ειν΄ η καρδιά μου μια αυλή
σ΄ ένα κελί που όλο μικραίνει
μα εσύ που έχεις το κλειδί
έλα και πες μου το γιατί
σε κάποια θάλασσα που ο ήλιος τη ζεσταίνει
το όνειρό μου ξαποσταίνει
νερό κι αρμύρα
να κάνουμε δική μας τη μικρή ζωή μας.
Έχω ένα κόμπο στο λαιμό
και μια θηλιά που όλο στενεύει
έλα και κάνε μουσική
την τρέλα που με διαφεντεύει
κι αν ειν΄οι νότες και οι λέξεις αφελείς
τραγούδησέ τες να χαρείς
μ΄ ένα τραγούδι
να κάνουμε δική μας, τη μικρή ζωή μας.
Αλ. Ιωαννίδης.
Οριοθετώ, στήνω παγίδες,
επαναπροσδιορίζω σύνορα,
προσδιορίζω λυγμούς,
χάνω, χάνομαι
Λέω έτσι είναι σωστό,
κλαίω.
Βουτάω, βουλιάζω, βυθίζομαι,
βαφτίζομαι ονόματα ξένα,
λέω ιστορίες, πλέκω παραμύθια,
χάνω, χάνομαι
Κάνω το σωστό,
κλαίω.
Τρεις ψυχές στη ζωή (όπως έλεγε κι ένας φίλος),
τρεις ψυχές στο παραμύθι,
φεύγω όπως όπως απ΄ το παράθυρο,
το σκάω, σκάω
.
Έχω κάνει το σωστό,
κλαίω.
Η φωνή σου, τα λόγια,
που είπες, που είπα, και τ΄ άλλα,
γράφεις, γράφω, γράφουμε
σε χαρτιά, στην ψυχή.
Ποιο είναι το σωστό;
Που χωράει;
Που χωράω;
Που χωράς;
Δεν ξέρω.
Δεν κλαίω.
Μα ούτε καταλαβαίνω
φιλί.
f.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
