| |
πάλι αψήφησα τη νύχτα κι είπα δε με νοιάζει
γιατί να μελαγχολήσω; νύχτα είναι κι αυτή
έχω μάθει να γεννιέμαι κάθε που βραδιάζει
και να ζω μες στο σκοτάδι δεύτερη ζωή
πάλι έκλεισα τα μάτια αλλά δεν κοιμάμαι
κι ένιωσα την αναπνιά σου στο λαιμό, ζεστή
πήρε ο ουρανός να κλαίει αλλά δε φοβάμαι
δεν ειν’ άλλο -μέσα μου είπα- από μια βροχή
τι κι αν είναι η κιβωτός μου από αποκαΐδια
τι κι αν είναι η ψυχή μου μοιρασμένη πια
άναψα φωτιά να κάψω όσα μείναν ίδια
κι άφησα δυο περιστέρια για να βρουν στεριά
πάλι αψήφησα το χρόνο κι ας μη δίνει πίσω
τις αγάπες που μου πήρε, τάχα δανεικές
και πορεύομαι μαζί του σαν να χα να ζήσω
όχι μια μα δέκα ακόμη ολάκερες ζωές…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
