Γιάννης Ποταμιάνος
16-01-2010 @ 05:03 | Τα ίχνη των σιωπών σου άγγιξα...
ερωτοτροπώντας με τους κρυφούς στεναγμούς σου...
εκεί ξαπόστασαν οι αισθήσεις μου...
στον μοβ ήλιο που κρατούσες στις άκρες των δαχτύλων σου...
κι αύρα σου αόρατη απομυζούσε τους πόθους μου...
στις θωρακισμένη αυλόπορτα της ψυχής μου...
αφέθηκα στο λευκό σου χαμόγελο...
ιχνηλατόντας σαν βάλσαμο την μορφή σου...
Μπράβο Στέλιο
Πολύ δυνατό!!
Καλό μεσημέρι
::up.:: ::up.:: | |
Σειληνία
16-01-2010 @ 06:50 |
Στην εκκίνηση της ανάσας μας κολυμπώ...
Την ζωή σου ανα-ζητούσα...
υπερατλαντικό ταξίδι...
στον ωκεανό των ματιών σου...
::smile.:: ::smile.::
...αν και είναι υπέροχο όλο το ποίημα... | |
Δέσποινα1971
16-01-2010 @ 08:37 | Στην εκκίνηση της ανάσας μας κολυμπώ...
Την ζωή σου ανα-ζητούσα...
υπερατλαντικό ταξίδι...
στον ωκεανό των ματιών σου...
Λείπεις...
προσ-εύχομαι ταπεινά...
ν' αφομοιωθούμε...
στα ίχνη...
των δικών μας σιωπών...
Ψυχή μου...
Εσύ...
θα υπάρξει...
ο χρόνος....
αιώνιος...
::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: | |
galanidoy
16-01-2010 @ 13:05 | Λείπεις...
προσ-εύχομαι ταπεινά...
ν' αφομοιωθούμε...
στα ίχνη...
των δικών μας σιωπών...
Ψυχή μου...
Εσύ...
πολύ όμορφο και
απόλυτα ερωτικό!!!!!!!! | |
 |
