| |
Βρέχονται τα πόδια μας
Στης λεκανίτσας το γλυφό νερό
Κι απάνω στο πλατσούρισμα
Σειρές σταγόνες πιτσιλιστά
Τ’ απλωμέν’ ασπρόρουχα ραντίζουν
Που σαν ο ήλιος άστραψε απ’ της ανατολής
Τα βάθη τα ‘χε στεριώσει στο σκοινί
Η βαριόμοιρη η νόνα μας
Κείνη που τώρα απ’ της βεράντας
Την άκρη ξεπροβαίνει όλο θυμό
Για της μπουγάδας το στραπάτσο
Ξεστομίζοντας βαριές κατάρες
Μας παίρνει το κατόπι
Και κρατώντας σφιχτά ένα σκουπόξυλο
Βάλθηκε να μας φτάσει
Μα είν’ ο ήλιος της βαρύς
Και χρώμα έχει πορφυρό
Για τούτο ξεμακρύναμε χωρίς κόπο.
20-1-2010
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
