| |
| | Στα Όρια |  | | |
Ο δρόμος τελείωσε. Το φυλάκιο και τα συρματοπλέγματα
φανέρωναν πως έφτασε στα σύνορα.
Κουραμένος και λουσμένος στον ιδρώτα.
Ένα αεράκι φύσηξε, τον δρόσισε. Είχε αγωνία, ταραχή.
Όσο πλησίαζε προς το φυλάκιο έτρεμε θαρρείς.
Ψυχή δεν υπήρχε. Όλα έρημα, αδεινά.
Άρχισε να συλλογιέται απορημένος.
Τίποτα και κανείς δε θα τον έλεγχε;
προφανώς αρκούσε μόνο να θέλει τούτη την πλευρά να αφήσει και τα όρια μονάχος να διαβεί.
Μα καλά πώς γίνεται κανένας να μην τον σταματήσει;
Όχι πως δεν ήτανε έτοιμος να κάνει μια νέα όπως πίστευε αρχή, αλλά να, έτσι θαρρούσε πως ήτανε το τυπικό της ιστορίας.
Ένα αεράκι φύσηξε, τον δρόσισε.
Ήρεμος πλέον τα σύνορα ανεμπόδιστος περνά,
τα όρια του Νου αφήνει.
Ψυχή δεν υπήρχε πουθενά, ψυχή εκείνος πια δεν είχε.
Τραβά από δρόμο άγνωστο, σε κόσμο αλλοτινό τον βγάζει.
Εκεί που ήλιος δύει στην ανατολή,
εκεί που κανείς ποτέ δε θα του πει αν θα ξημερώνει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Αφήνω πια τη σκέψη μου ποιητικά να ζήσει, σε Ουρανούς σε Θάλλασες, Ιθάκες να γνωρίσει... | | | |
|
ΠΑΠΑ-ΡΙΜΑΣ
24-01-2010 @ 03:49 | ::1255.:: | | sofianaxos
24-01-2010 @ 04:23 | ::up.:: ::theos.:: ::up.:: | | Ναταλία...
24-01-2010 @ 05:04 | Πολύ καλό ::yes.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
