| |
Xαθηκαν πολλες ψυχες
προσπαθωντας να σε κατακτησουν....
Την παρεα σου ζητουσαν στις νυχτερινες
τους περιπλανησεις...
ζητωντας δυο λεξεις σου για να ερμηνευτει το δακρυ....
Συχνα βουτουσαν τα κενα του ερωτα
για να σε πλησιασουν...
χτυπουσαν χαραματα την πορτα σου
στης μοναξιας τις ωρες....
ποθωντας να γινουν αιωνιοι εραστες σου....
Μα εσυ δεν εμενες ποτε....
παντοτε φευγεις....
εχοντας καποιον αλλο να σε περιμενει....
ανακουφιζεις την ψυχη....
μονο τοσο ωστε να σε ξανα αναζητησουν....
αφηνεις μονο το κορμι στα ξεστρωτα σεντονια....
με ενα χαμογελο να κρεμεται στα χειλη....
και μια γλυκια ψευδαισθηση πισω απο τα κλειστα ματια.....
Σε αγαπησαν οι εραστες σου....
ανοιγοντας πιο βαθια την πληγη....
μηπως μεινεις λιγο παραπανω.....
μα ποτε δεν μενεις.......
Χαθηκαν πολλες ψυχες για σενα.....
εσβησαν....αφηνοντας πισω κομματιασμενες καρδιες
κι ενα μισοσβησμενο στιχο.....
η τελευταια τους πνοη σε μια λευκη σελιδα...
που δεν καταφερε να συγκρατησει η ανθρωπινη μνημη....
καποιο χελιδονι μονο θα τον τραγουδησει....
την πρωτη μερα του χειμωνα......
Το φεγγαροφως γλιστρα απο το μισανοιχτο παραθυρο.....
σε νιωθω κοντα μου αποψε....
Ακολουθω το χρυσο νημα της εμπνευσης...
Αδεσποτη η αναμνηση ξεχυθηκε στους δρομους....
Η πληγη ανοιγει πιο βαθια καθως απομακρυνομαι....
μα δεν με νοιαζει και πολυ...
επιτελους θα τον συναντησω.....
Ερωτες διαφοροι....σερνονται διχως μιλια...
η απουσια...παλια φωτογραφια
ματωνει την καρδια....
Εναν εφιαλτη ακολουθω μεσ'τα στενα της νυχτας....
Ενα ματωμενο ονειρο....
κανει παρεα με τις σκιες και τις σιωπες του εαυτου του....
Ενα αγορι με καστανα θλιμμενα ματια....
που προσπαθει να αποφυγει το βλεμμα
μιας ασπλαχνης ελπιδας.....
Παλι μου επιτρεπεις να ρθω κοντα του αποψε....
μου δειχνεις τον δρομο...
μα δεν μπορω να τον αγγιξω.....
κι ειναι ο ποθος μου βαθυς....δεν μπορω να τον σκοτωσω.....
η αγαπη αυτη που κρυβω με σκοτωνει λιγο λιγο....
μα δεν μπορω να ξεχωρισω τι ειναι λαθος τι σωστο....
Ξημερωνει σε λιγο....
πρεπει να φυγεις....
Μα κατσε...εχουμε χρονο για ενα τελευταιο τσιγαρο.....
οχι τιποτα μου τελειωνει και η σελιδα....
δεν εχω αλλες τις ξεχασα στο σπιτι.....
Ο ηλιος αναβει τα φωτα της μερας....
κι εσυ χανεσαι στα χρωματα της αυγης....
ενα χαμογελο αρκει....
θα σε περιμενω το σουρουπο....
την ωρα που ελευθερωνεται ο πονος....
Αν και δεν εχω τα κλειδια της πορτας σου....
μονο μια χουφτα αντικλειδια....
ξερω πως δεν θα χρειαστει ποτε να την παραβιασω....
γιατι παντα θα εχεις λιγο χρονο και για μενα....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
