Στην άναρχη δομή ενός στίχου ατελή προσπαθώ
τον πόνο, την οργή, την κόπωση να κρύψω.
Τη θλίψη της αρρώστειας της ψυχής
που την ανάπαυση μήτε τώρα στα ερείπια του λόγου μου θα έβρει.
Κι είναι η αρρώστεια τούτη μια πληγή ανοιχτή
που όμοιά της άλλη δε λογιέται.
Είναι η αρρώστεια που σε κάνει δυστυχή.
