| |
Άκουσα τη φωνή σου απ' την πρώτη αρχή της
Άκουσα την κραυγή σου μες στον ύπνο μου
Σε βρήκα αχάραγα απ’ το δικό σου χέρι φιμωμένο
Άνοιξα το παράθυρο ν’ ακούω τα πουλιά
Μες στο πυκνότερο σκοτάδι την αυγή σημαίνουν
Άνοιξα διάλογο να φτάσουμε ως το σπόρο
Να απλωθούμε βαθιά, μαζί - όπου απλώνει τις ρίζες του
Να ανεβούμε ψηλά, μαζί - όπου εκθέτει τον ανθό του
Να ταξιδέψουμε πάνω απ' τον άνεμο, με τ’ άρωμά του
Ωραία και πλούσια τα λόγια σου
Παράξενες οι λέξεις σου ασυνήθιστες
Ας άφηνες λίγο χώρο κάτω απ' τον ουρανίσκο σου
για τις απλές, τις καθημερινές και τις κοινότοπες
Να μη σε ξένιζε η ίδια η φωνή σου
Να μη σε τρόμαζε η σκέψη σου τον ίδιο
Πεζός ο λόγος μου
Κοινές οι λέξεις μου, συνηθισμένες
Αθιβολή δεν άφηναν να τις παραπλανήσεις
Έκλεισες το παράθυρο της δύσης
Το παραθύρι που ‘χεις στο νωθρό νοτιά
πάντα ανοιχτό ως τώρα, κλείνεις
Αραγε, έχεις την ανατολή ποτέ ανοίξει;
Μα πριν σφραγίσεις τον ψυχρό βορά
Κομματιαστά φτάνουν τα λόγια μου
Ριπές, ξαφνιάζεσαι
Φθινοπωριάτικες ριπές
Κόλπα του βοριά, θυμώνεις,
Δε θα δώσω σημασία
Δεν έχει νόημα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
