| |
[color=fuchsia][B] ΟΙ ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ[/B][/color]
[color=purple][B]Άκουγα τον ήχο της βροχής και η κάθε της σταγόνα ψέλλιζε κρύφια μυστικά, καθώς έπεφτε ξεψυχώντας στο παγωμένο έδαφος. Η κάθε δροσοσταλίδα κουβαλούσε στους ώμους της, τη δική της μοναδική ιστορία και απεγνωσμένα έψαχνε να βρει κάποιον περαστικό να την αφουγκραστεί, να του εξιστορήσει τη δική της τη πορεία, προτού συντριφτεί και χαθεί για πάντα στην άβυσσο του κενού και της απρόσωπης σιωπής.. Μάταια χάνονταν τα δάκρυα που έχυνε μονάχη της…και από ψηλά στα ουράνια, το δάκρυ της έπεφτε κάτω χαμηλά στη γη. Τα δάκρυα πότιζαν το ξεραμένο και διψασμένο χώμα και το καθάριο τους νερό, γινόταν εν κατακλείδι λασπωμένο. Άκουσα τη βροχή να κλαίει... να θρηνεί... και η κάθε της δροσοσταλίδα να αποχαιρετά την άλλη λυπημένη…
Στεκόμουν μόνη στη καταιγίδα και μέσα από τη πτώση τους ένα μήνυμα με λέξεις γλυκιές πλημμύρισαν την έρημη ψυχή μου, προτρέποντάς την να ανοίξει τα μάτια και να δει την αγάπη που την περιβάλλει.[B][/color]
[color=blue][I]Δειλά που πέφτουνε οι στάλες της βροχής
καθώς το χώμα ποτίζουν καφετί
και από ύλη στερεή, σε λασπώδη ομοιάζει.
Πτώση κατακόρυφη στην άκρη της σιωπής
καθώς υγραίνονται τα πέταλα μιας παγωμένης ανεμώνης.
Βήματα αόρατα μιας μπόρας ξαφνικής
που έβρεξαν και στέγνωσαν το έρημο μπαλκόνι.
Βροχή που έσβησε τα ίχνη της φυγής
μα έβρεξε με δάκρυα τα μάτια της ψυχής
και φτερούγισε μακριά σαν θλιμμένο χελιδόνι.[/I][/color]
[color=red][I]«Μπορείς να κάνεις ό,τι ονειρεύεσαι, αλλά θυμήσου να ακούσεις πρώτα τον ήχο της βροχής και να ταξιδέψεις στον ήχο της σιωπής».[/I][/color]
[color=fuchsia][B]Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια.
Ελευθερία 24 ετών[/B][/color]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
