| |
Δεν ήξερε...
Στεκόταν απο ώρα στο παράθυρο και αγνάντευε έξω τη νύχτα που απλωνόταν.
Δε θυμόταν το όνομα της.
Εκείνη του είπε πως την έλεγαν Μαρία.
Του είπε κι άλλα πολλά.
Για τους ανθούς της ‘μυγδαλιάς την άνοιξη,
για τα πρωτοβρόχια του φθινοπώρου,
για τις πλυμμήρες του χειμώνα,
για το κάψιμο του ήλιου το καλοκαίρι.
Για την ίδια όμως δεν του είπε τίποτα.
Μα εκείνη δεν ήξερε πως μόνο τα ασήμαντα δε θυμόταν.
Θυμόταν άλλα, πιο σημαντικά...
Πως πριν ξαπλώσει χιλιοχτένιζε τα μαλλιά της
αγνοώντας τα χάδια του μαξιλαριού που θα τα μπέρδευαν και πάλι...
Πως όλο το βράδυ την ένιωθε να παλεύει με τα σεντόνια
καταλήγοντας πάντα στη ζεστασιά των μπλεγμένων τους ποδιών για να ησυχάσει...
Δεν θυμόταν το όνομα του.
Εκείνη του είπε πως τον έλεγαν Νικόλα.
Του είπε κι άλλα πολλά.
Για τα αστέρια που κάνουν ελεύθερη πτώση,
για τους ανέμους που φυσάνε πάντα κόντρα,
για τα λουλούδια που ξεραίνονται σε βάζα,
για τα κύμματα που χτυπάνε μόνο σε βράχια.
Για τον ίδιο όμως δεν του είπε τίποτα.
Μα εκείνη δεν ήξερε πως μόνο τα δεδομένα δεν θυμόταν.
Θυμόταν άλλα, πιο σπάνια....
Πως αγκάλιαζε το γιο του κάθε βράδυ και τον φιλούσε στο μάγουλο για καληνύχτα...
Πως σκέπαζε την κόρη του χαμογελαστός όταν αποκοιμιόταν στη μέση του παραμυθιού...
Δε θυμόταν το λόγο που ξεχνούσε...
Εκείνη του είπε να μη φοβάται.
Του είπε κι άλλα πολλά.
Για τα μάτια που αλλάζουν βλέμμα κι όχι χρώμα,
για τη σιωπή που γεμίζει μελωδίες το δωμάτιο,
για την απουσία που είναι πάντα παρούσα
και για την αγάπη,
την αγάπη που εδρεύει στην καρδιά κι όχι στη μνήμη...
Εκείνος δεν είπε τίποτα...
Στεκόταν απο ώρα στο παράθυρο και αγνάντευε έξω,
τη νύχτα που απλωνόταν....
προς τα μέσα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
