| |
είμαι αμφορέας που φτιάχτηκε σ’ ενός τροχού τους γύρους
που ένας χρωστήρας έβαψε την όψη του ερυθρή
κι έγραψε μαύρους σε χορό κυκλωτικό σατύρους
μα που ποτέ δεν κράτησε στα σπλάχνα του κρασί…
είμαι αρχαίο ναυάγιο που αύτανδρο ήθελε η μοίρα
να βυθιστεί , χωρίς ποτέ να φτάσει σε στεριά
στ’ αμπάρια του η κόκκινη να σήπεται πορφύρα
να ασφυκτιά μες στου βυθού τα βάθη τα’ αλμυρά
κι όμως στης νύχτας τη σιωπή, ο νους μου πίσω τρέχει
σ΄ όλα όσα μου αρνήθηκε πεισματικά η ζωή
κι αναγεννιούνται τα όνειρα που τα ‘χα ταριχεύσει
ποτίζοντας με λάβδανο την κάθε τους πτυχή
και νιώθω τότε να γελά μαζί με μένα η πλάση
οι θάλασσες και τα πουλιά, τα δέντρα ,τα βουνά
ξεχνώ πως μ’ έχει από πηλό κι εμένα ο πλάστης πλάσει
και νιώθω αιωνιότητα στις φλέβες να κυλά…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
