| |
Με μια σκιά που ως τα μάτια να σκεπάζει
το θλιβερό, σημαδεμένο του κεφάλι.
Νύχτα, ιδεώδες σκηνικό ο χρόνος που πλησιάζει
στο τέλος του, για την παράσταση που αρχίζει πάλι.
Κι ένα μαχαίρι που θαρρείς κομμάτι απ' το κορμί του
αντανακλά το λίγο φως και περιμένει
Κι από το στόμα -μια γραμμή- βραχνή η φωνή του
Σφίγγεις τα χείλια, σκέφτεσαι τι να σου μένει.
Κάνεις να φύγεις, όλα μοιάζουν ένα αστείο.
Κάτι σου λέει, δεν τον ακούς, γύρω κοιτάζεις.
Δεν απαντά κανείς, μονάχα εσείς οι δύο.
Πας και διστάζεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
