| |
Με λένε μοναξιά
κι έχω τα μάτια της μάνας μου
Κάποτε μου'χες πει πως θες να φύγεις
σε κοίταζα στα μάτια
μετά έκλεισε η πόρτα πίσω σου και δε σε ξανάδα ποτέ
Γέμισε λουλούδια η αυλή μας και τα αυλάκια στο χωριό
ακόμα θυμάμαι την καμπάνα
Τώρα πληρώνω νοίκι σε ένα υπόγειο στη Ναβαρίνου
Είναι κάποιες βραδιές που οι αναμνήσεις με ζυγώνουν και τα μάτια
μου τσούζουνε σαν το κερί σε άδειο
δωμάτιο
Με λένε μοναξιά
Κι είναι παράξενα τα λόγια που ψελλίζω
Φυλακισμένος στο παρόν μου αργοπεθαίνω
χωρίς όνειρα
χωρίς προοπτικές
με σκοτωμένες ελπίδες
Μου 'χες πει πως κάθε φορά που ζυγώνει ο χειμώνας
ο κόσμος πεθαίνει από την παλιά κατάρα μιας άδικης στιγμής
Από τότε οι χειμώνες ρίζωσαν πια εδώ κι εμείς γίναμε δέντρα
Τώρα η ζωή μου έγινε τραγική πράξη σε θεατρικό έργο
φτηνές δικαιολογίες μιας λογικής χωρίς χρώμα και πνεύμα
χωρίς ψυχή και λεβεντιά
Περνούν τα χρόνια όπως τα τραγούδια που λέγαμε κάποτε μαζί
Δεν ξέρω τι μ' έπιασε σήμερα πάλι και κάθομαι και σου τα λέω όλα αυτά
Κάποιοι με έχουν για τρελό στο χωριό
Με κοιτάνε με κάτι φάτσες αλλόκοτες που με τρομάζουν αλήθεια
Δεν είναι σωστό μου λένε να κοιμάσαι στα μνήματα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
