| |
| | Βυθισμένος Ουρανός |  | | |
Κι όμως θαυμάζω
τις μικρές εκείνες λέξεις
που σιώπησαν τον ουρανό
και βοήθησαν τον ακατέργαστο,
τον σπάνιο εκείνο βυθό
να γίνει όνειρο παράξενο,
ελπίδα που συγκίνησε
την πιο μικρή και μόνη μέρα
μες στο πυκνό και θυελλώδες τώρα.
Κι όμως ξεχνάω
τις ερημιές του σύμπαντος
που βάφτηκαν μαύρα κελιά
και με περίμεναν μοναχικά,
κρεμασμένα σε λεπτές κλωστές,
τρεμόπαιζαν σαν έρωτες,
σαν φλόγες που αναγκάστηκαν,
δεμένες στα φυτίλια τους,
να καίνε βασανιστικά.
Κι όμως κοιτάζω
το σκοτάδι να αυτοκτονεί
πίσω απ’ τα μεγάλα φώτα
της παντοτινής μοναξιάς,
της πιο όμορφης στιγμής,
της πιο απόκοσμης κραυγής,
του πόνου και του έρωτα,
του φεγγαριού που έμεινε αιώνια
μισό και πάντα σκοτεινό.
Κι όμως ξυπνάω
με την τόλμη του πρωτάρη,
με τα δάκρυα του φόβου
κι ένα μικρό ταξίδι αγκαλιά
ως το σημείο που θαμπώνεται
άλλο ένα αναπάντεχο γιατί,
μέχρις εκεί που ο ήλιος κατηφόρισε,
τη λεία του προσκύνησε
και στο φευγιό του έγνεψε υποταγή.
Κι όμως θυμάμαι
την ιστορία απ’ το τέλος προς την αρχή,
ένα μικρό παράθυρο που έψαχνε το δωμάτιο
εκείνο να φωτίσει με τον ήλιο του
μα έμεινε ερμητικά κλειστό
όταν πλέον κατάλαβε
ότι στα σπλάχνα του έκρυβε σκοτάδι
κι ανέβλυζε τη μυρωδιά της θλίψης
κάθε που κοίταζε των αστεριών την υπέροχη σιωπή.
Κι όμως θαυμάζω ακόμα
το όνειρο που σαγήνεψε
τον βυθισμένο ουρανό,
τον ξεχασμένο πια χαμό,
ο χρόνος ήταν εκείνος που διέκρινε
την τόσο παράξενη αύρα του φεγγαριού,
τ’ αστέρια που δανείστηκαν τη γη του σκοταδιού
και από ‘κει, σαν μαγεμένα, απήγγειλαν
την ιστορία του βυθισμένου ουρανού.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Η Ειλικρίνεια Είναι Η Μοναδική Μου Δικαιολογία... | | | |
|
Persefonh
14-03-2010 @ 15:23 | Κι όμως ξυπνάω
με την τόλμη του πρωτάρη,
με τα δάκρυα του φόβου
κι ένα μικρό ταξίδι αγκαλιά
ως το σημείο που θαμπώνεται
άλλο ένα αναπάντεχο γιατί,
μέχρις εκεί που ο ήλιος κατηφόρισε,
τη λεία του προσκύνησε
και στο φευγιό του έγνεψε υποταγή. ::up.:: | | ΚατεριναΘεωνα
14-03-2010 @ 15:24 | ::up.:: ::yes.:: ::up.:: | | γαλάζια πεταλούδα
14-03-2010 @ 15:27 | υπέροχη γραφή ! | | viki72
14-03-2010 @ 15:56 | ...τρεμόπαιζαν σαν έρωτες
σαν φλόγες που αναγκάστηκαν
δεμένες στα φυτίλια τους
να καίνε βασανιστικά...
Πολύ δυνατοί στίχοι, μεστοί συναισθημάτων! ::yes.:: | | ΨΕΥΔΩΝΥΜΟΣ
14-03-2010 @ 16:13 | αριστούργημα... | | sofiagera
15-03-2010 @ 00:49 | Κι όμως κοιτάζω
το σκοτάδι να αυτοκτονεί
πίσω απ’ τα μεγάλα φώτα
της παντοτινής μοναξιάς,
της πιο όμορφης στιγμής,
της πιο απόκοσμης κραυγής,
του πόνου και του έρωτα,
του φεγγαριού που έμεινε αιώνια
μισό και πάντα σκοτεινό. ::up.:: ::angel.:: ::up.:: ΩΡΑΙΟ ΚΑΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ!!! | | ΛΑΧΕΣΙΣ
15-03-2010 @ 01:16 | ...τα σέβη μου... ::theos.:: | | nea xrysi
15-03-2010 @ 02:32 | Εξαιρετικό!!!!! | | Celestia
15-03-2010 @ 16:40 | Ουαουυυυυυυυ!
Τελειο!!!!!!!!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
