| |
σκύψε να δεις τι έχει απομείνει από μένα
και τα σημάδια του καιρού πάνω μου μέτρα
πως μέρα με τη μέρα γίνομαι ο κανένας
και πως σκληραίνει η ψυχή μου σαν την πέτρα
δεν φταίω εγώ ,φταίει η εποχή, κι οι συγκυρίες
που αυτοσαρκάζομαι δεν είναι φυσικό μου
δεν είμαι σώμα μα ένα μάτσο εμπειρίες
θυμάμαι… κάποτε αγαπούσα τον εαυτό μου
τώρα που του μυαλού μου οι άοκνοι εργάτες
της σκέψης μου οι θεριστές κι οι τρυγητάδες
τρυγούν και δρέπουν εφιάλτες κι αυταπάτες
πώς να περάσω μοναχός τις συμπληγάδες ;
σκύψε να δεις, αν θέλεις τάχα το καλό μου
κι αν έχεις κάτι από μένα καταλάβει
το πώς θρηνεί η ψυχή πως κλαίει το μυαλό μου
όπως στην Τροία αιώνες πριν κάποια Εκάβη
μα το χω παίξει ήδη τούτο το παιχνίδι
κι άλλοτε στης σελήνης τις φωτοσκιάσεις
κι άλλοτε έχω από το θάνατο ξεφύγει…
αν δεν φοβάσαι έλα να με αγκαλιάσεις
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
