Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Οι πιο αθωοι στιχοι
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130386 Τραγούδια, 269367 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Οι πιο αθωοι στιχοι
 
Της νυχτας τα στοιχεια και οι νεραιδες
σαν φλογες τρεχουν πανω στο φαναρι
ασπρομαυρες , κρυσταλλινες νυφαδες
χορευουνε με φοντο το φεγγαρι.

Μια Ελενη σκεψεις κανει αφηρημενη
στα χερια της τα γκριζα οπως κοιμαται
κοντα της στην ομιχλη περιμενει ,
ο αντρας που κανενας δεν θυμαται.

Τα σπιτια μας μια πετρινη αγκαλια
που μεσα της η Ανοιξη γυριζει
μια ατσαλινη στην ερημο σπηλια
στο στομα της θηρια νανουριζει.

Στο στομα της θηρια νανουριζει.

Την σκια που πεταξε του Πητερ Παν
την πιο ωραια απο ολες κοιμωμενη
ανθρωπους που δεν ξερουν να αγαπαν
και μια γεροπουτανα μεθυσμενη.

Παραθυρα χιλιαδες , σιωπηλα
της νυχτας οι ιστοριες μαγεμενες
φεγγαρι κατακοκκινο , φωτια
ημερες στην σιωπη φυλακισμενες

αποψε ηρθε Θεε μου ο καιρος
να σμιξουν οι καταρες και οι θρυλοι
φυσαει ενας αερας τρομερος
και σπανε τα δεσμα τους χιλιοι φιλοι

οι μαρτυρες του δρομου τραγουδουν
και γραφουν την συνεχεια στους τοιχους
φιγουρες στο σκοταδι περπατουν
γυρευοντας τους πιο αθωους στιχους.

Γυρευοντας τους πιο αθωους στιχους.


Δωματια κλειδωμενα εφηβικα
κλουβια μες στην σιωπη παρατημενα
παιχνιδια ξεχασμενα παιδικα
και ματια διχως φως παραδωμενα.

Διαδρομοι απο σκονη , σιωπηλοι
οι δρομοι σ'ενα γραμμα χαραγμενοι
κι εκεινος που το πρωτο του φιλι
το χαρισε σε μια γροθια σφιγμενη.

Τα σιδερα λυγιζουν σαν κερι
που σβηνει σε μια εικονα αγαπημενη
να φυγει θελει μα δεν το μπορει
και ζει τον θανατο του παγωμενη.

Και ζει τον θανατο του παγωμενη.

Μεσανυχτα σε μια ακρογυαλια
το κατασπρο της σου εδεσε μαντιλι
σε διεταξε να μην γυρισεις πια
μα εσυ ερωτευτηκες τα δυο της χειλη.

Μα εσυ ερωτευτηκες τα δυο της χειλη...

Παραθυρα χιλιαδες , σιωπηλα
της νυχτας οι ιστοριες μαγεμενες
φεγγαρι κατακοκκινο , φωτια
και ημερες στην σιωπη φυλακισμενες

αποψε ηρθε Θεε μου ο καιρος
να σμιξουν οι καταρες και οι θρυλοι
φυσαει ενας αερας τρομερος
σκορπωντας της ζωης σου την καμπυλη

Μα οι μαρτυρες του δρομου τραγουδουν
και γραφουν την συνεχεια στους τοιχους
φιγουρες στο σκοταδι περπατουν
γυρευοντας τους πιο αθωους στιχους

γυρευοντας τους πιο αθωους στιχους....


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 4
      Στα αγαπημένα: 3
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

rakenditos.blogspot.com
 
sofianaxos
17-03-2010 @ 10:36
::up.:: ::up.:: ::up.::
Αγνή
17-03-2010 @ 11:13
μπράβο!!
Ναταλία...
18-03-2010 @ 02:50
Τα σιδερα λυγιζουν σαν κερι
που σβηνει σε μια εικονα αγαπημενη
να φυγει θελει μα δεν το μπορει
και ζει τον θανατο του παγωμενη.

Πολύ πολύ ωραίο ::yes.:: ::up.::
rakenditos
18-03-2010 @ 06:13
::love.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο