| |
Αλλυχτάω με τα χέρια δεμένα στο στόμα
σιωπή,
μνημοσύνη ιδρώτα στα μάτια μου ρέει
αντοχή,
φωτογραφία κιτρινισμένη με φέρνει
χορηγό στο φεγγάρι που ακόμα θυμάται
την αφή των κυμάτων μες τη νύχτα
φυγή,
ναυαγός στο απάνεμο όρμο αγναντεύω
το μείνε,
μια κραυγή που μετράει σαν πάντα
πως του έρωτα το σκοτάδι πλανιέται
σα χαμένο παιδί,
μες το φως
Γέλιο που χαράζει στο δέρμα ρυτίδα
μιας απρόσμενης είδησης θωριασμένης ευχής
Ό,τι ξέρω εμένα δεν μ'εχει
γλάρος αχόρταγος μοιάζει ο καιρός
στο λιμάνι σιμώνει να μάθει
τι απόμεινε μες το βυθό από της πλώρης
το φύγε,
πως μετέχει στη μνήμης το σφάλμα
η σκουριά...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
