sofianaxos
30-03-2010 @ 10:16 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
TAS
30-03-2010 @ 12:04 | πόσοι μπορούν να τ' αντέξουν; . . ::sad.:: | |
Ανατολικός
30-03-2010 @ 12:07 | μμμ , έπρεπε να φτάσω στον τελευταίο στίχο για να ξεκλειδωθεί το νόημα μπροστά μου ... πολύ ενδιαφέρουσα η μορφή του ... και πολύ προσωπική η ουσία του ... ωραιότατο ...
::up.:: | |
ΑΧΩΝΕΥΤΟΣ
30-03-2010 @ 12:45 | πικραμενο...πονεμενο και πονετικο....
ρήγμα που φέρνει ρίγος!
::theos.::
::hug.:: | |
... άρα υπάρχω
30-03-2010 @ 13:58 | Συνάνθρωποι στον πόνο τους, "αχ μάνα" αναστενάζουν
κι εγώ, ψάχνω τη γέφυρα που θα μας ανταμώσει,
τη σκέψη... και τη λογική... που θα συμφιλιώσει
τις δυο φωνές που μέσα μου γυμνές ξεχειμωνιάζουν.
Ωμή η αγάπη σου...
πραγματικά δεν αρκεί για την ψυχούλα των παιδιών... | |
malkon64
30-03-2010 @ 14:13 | Όλο βαθαίνει αυτό το ρήγμα ανάμεσα μας
Και σα μιλάμε απορροφάει και τη λαλιά μας
::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
tarifula
30-03-2010 @ 18:16 | ανατριχιασα...ξερεις...αυτη η ανατριχιλα της δυσκολης αληθειας... | |
 |
