| |
Το ξημέρωμα με βρήκε ανοιχτά στο μπλέ...
Μόνος μέσα στην απέραντη ησυχία...
Ένα ελαφρύ ρεύμα προσπαθούσε να με πάρει μακρυά...
Άρχισα να αναπνεύω βαθιά..
Έκλεισα τα μάτια...
Όλες οι σκέψεις μου εξαφανίστηκαν...
Το μυαλό μου καθάριο ατένιζε το χάος...
Οι χτύποι της καρδιάς μου εξασθενούσαν στιγμή με την στιγμή...
Εισπνοή, εκπνοή, εισπνοή, εκπνοή...
Ένας μαγικός ρυθμός με ένα σκοπό...
Το αντάμωμα με τις γοργόνες...
Τα μόνα πλάσματα που μπορώ και αγγίζω...
Τα μόνα πλάσματα που με καταλαβαίνουν...
Τα μόνα πλάσματα που με δέχονται στην αρμυρή τους αγκάλη...
Τα μόνα πλάσματα που βλέπουν ποιός πραγματικά είμαι...
Η στιγμή είχε φτάσει...
Δυό εισπνοές,δυό εκπνοές και μιά τελευταία εισπνοή βαθύτερη απ'όλες...
Το κεφάλι λυγίζει και το σώμα γλιστράει στο κενό...
Στα πρώτα δευτερόλεπτα είμαι μόνος..
Αυτές συνήθως φτάνουν αργότερα...
Συνέχισα την κάθοδο μου..
Καθώς ο χρόνος περνούσε τα χρώματα ξεθώριαζαν...
Το μαύρο άρχισε να ενώνετε με το μπλέ...
Ξάφνου οι υπέροχες φιγούρες τους φάνηκαν να πλησιάζουν...
Σε λίγο έφτασαν πλάι μου...
Με αγκάλιασαν χορεύοντας έναν αέναο μαγικό χορό..
Ήμουν πλέον στον γαλαζόμαυρο παράδεισο μου...
Εδώ δέν υπάρχουν μαύρες σκέψεις...
Όλα είναι φωτεινά μέσα στο σκοτάδι...
Η ψυχή μου ζεσταίνεται από το κρύο...
Το χάδι τους με θεραπεύει...
Μα δυστυχώς δέν κρατάει πολύ...
Η ανθρώπινη μου φύση με περιορίζει...
Με δεσμεύει στον χρόνο που μεσολαβεί μια εκπνοή από μιά βαθιά εισπνοή...
Ήρθε η ώρα να γυρίσω πίσω...
Με δάκρυα στα μάτια άφησα τις καλές μου γοργόνες..
Άρχισα να ανεβαίνω πρός τον ήλιο...
Το βλέμμα μου ήταν σε αυτές..
Με κοιτούσαν να φεύγω και με παρακαλούσαν να πάω κοντά τους ξανά...
Φτάνοντας στον ήλιο άδειασα τον αέρα από τα πνευμόνια μου...
Χιλιάδες σκέψεις πλημμύρισαν πάλι το μυαλό μου...
Μα μία μόνο ξεχώριζε...
Η τελευταία εισπνοή πρίν βρεθώ και πάλι με τις γοργόνες....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
