| |
Αγρίμι το πρόσωπό σου
και τα χέρια σου ροζιασμένα
η φωνή σου βραχνή
τα όνειρά σου απολιθωμένα
βγάζεις άναρθρη κραυγή
στα σοκάκια της Αθήνας
και λαμβάνεις για αμοιβή
πέντε δεκάρες μιας κυρίας
Τις νύχτες που κοιμούνται όλοι
γράφεις συνθήματα στους τοίχους
μες στη βρωμιά που κρύβει η πόλη
πες μου,πώς γράφεις στίχους;
τα δάχτυλά σου έχουν ματώσει
πάνω στα άσπρα σου χαρτιά
Κάνε, Θεέ μου, το κουράγιο σου
να μη σε προδώσει
Δεν σου αρέσουν οι συνελεύσεις
και άμα ακούς για σατραπείες
για μεγάλα λόγια και υποσχέσεις
χάνεσαι στις αρτηρίες
ψάχνουν οι χαφιέδες να σε βρουν
μα είναι όλα μια πλάνη
και νομίζουν πώς έχεις πεθάνει
Το τελευταίο βράδυ που σ'είδα
κάπνιζες σαν να 'χεις κάτι
και όταν ρώτησα τι έχεις
μου είπες πώς όλα έχουν αλλάξει
οι γειτονιές και η αγάπη
και τα μαγαζιά και ο κόσμος
και το θέατρο και οι ήχοι
μα πως νιώθεις τόσο μόνος...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
