| |
Έχουν θυσιαστεί οι υπομονές...
σε πύρινες φλόγες...
σύννεφα καπνού...
πουξεπερνούσαν τους λόφους...
θρυμματίζοντας...
το ποιο μικρό στίγμα μιας φιλοδοξίας...
στ' αφιλόξενο απέραντο ουρανού...
βαρέθηκε κι αυτός τις τελετές...
ξέρασε καταιγίδες...
κι εσύ...
στα θολά μάτια σου δεν είδες...
ούτε καν άκουσες τις βροντές...
κι ας σ' έχει θάψει ο κυκλώνας του Τέλους...
Τι καρτερείς...
στέγνωσες στην ψυχή...
μονάχα ένας κόκκος...
τόσο δα μικρός...
που δεν έχει βάρος...
ούτε εικόνα...
απλά σαν ξεχασμένο κατακάθι...
από πικρό καφέ...
που είδη ξεχάστηκε...
πως "μόλυνε" τα χείλη μου...
όταν αφέθηκα αδύναμος...
μεθυσμένος...
πίνοντας μια στάλα...
υπνωτισμένος...
σ' ένα κρυφό αγκάθι...
***
Τι καρτερείς...
στο νήμα του Τέλους...
που χάθηκε η Ψυχή...
σε άλλους τόπους...
χωρίς να υπάρχεις εσύ...
ούτε στις θύμησης την αναλαμπή...
τι καρτερείς...
κάτω απ' την πέτρινη ταφόπετρα...
που έκλεισε την διαδρομή...
μιας πλασματικής ζωής...
μην καρτερείς...
απ' την ατσάλινη μορφή...
ενός ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΆΤΕΥΤΟΥ...
χωρίς επι-στροφή...
ΤΕΛΟΣ...
***
Στέλιος Κ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
