Γιώργος Αλεξανδράκης
16-04-2010 @ 14:14 | φίλε πολύ καλό... ::up.:: | |
oneiropola
16-04-2010 @ 14:14 | κάθε τα μάτια μου που ανοίγω
ανοίγουν κλείνουν οι πληγές
κι όσο κι αν προσπαθώ να φύγω
δικές σου μένουν χαρακιές …
::theos.:: ::yes.:: ::theos.:: | |
Γιάννης Ποταμιάνος
16-04-2010 @ 14:46 | άλλοτε γέλιο το φιλί σου
άλλοτε δάκρυ η ανάμνησή σου
μες του χαμού σου τον αιώνα
μοιάζει η φωνή μου μια σταγόνα
.
Πολύ καλό Γιάννη
Καλό βράδυ
::up.:: ::yes.:: ::up.:: | |
ΚατεριναΘεωνα
16-04-2010 @ 16:01 | ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ
ΚΑΛΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ ::theos.:: ::yes.:: | |
minore1
16-04-2010 @ 20:19 | μες του μυαλού μου τις επάλξεις
του ερωτά σου οι διατάξεις
ορθώνονται σαν καταπέλτης
πολιορκούν και μαραζώνουν
ορδές που την καρδιά μου ζώνουν
::theos.:: ::theos.:: | |
ASTROFEGGIA
16-04-2010 @ 21:21 | μνήμες κουρσεύουν το μυαλό μου
παίρνουν αφήνουν δεν μιλάνε
ίσως να είναι για καλό μου
ίσως και δήμιοι που κρεμάνε
Έτσι γίνεται συνήθως Γιάννη ... θα σου πω όμως ένα κοίνο μυστικό που βοηθάει ... να κάνεις χρήση της Επιλεκτικής Μνήμης , είναι δοκιμασμένη!!!! ::yes.::
Καλημέρα !!! | |
sofiagera
16-04-2010 @ 22:42 | κάθε τα μάτια μου που ανοίγω
ανοίγουν κλείνουν οι πληγές
κι όσο κι αν προσπαθώ να φύγω
δικές σου μένουν χαρακιές ::up.:: ::up.:: Όλο είναι υπέροχο!!! ::up.:: | |
sofianaxos
17-04-2010 @ 00:43 | ::up.:: ::up.:: ::up.::
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!!!!!!!!!!
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΓΙΑΝΝΗ | |
galanidoy
17-04-2010 @ 01:57 | άλλοτε γέλιο το φιλί σου
άλλοτε δάκρυ η ανάμνησή σου
μες του χαμού σου τον αιώνα
μοιάζει η φωνή μου μια σταγόνα
.
θέλω τα μάτια μου να κλείσω
μέσα τους να σε φυλακίσω
Ενα μεγαλο μπράβο... | |
kantadoros
17-04-2010 @ 03:11 | μοιάζει η φωνή μου μια σταγόνα
σταγόνες, ποτάμια...πολύ όμορφο ::up.:: | |
Akrivauthority
17-04-2010 @ 04:53 | ...Το τέλος της ερωτικής εμπειρίας πονάει...είναι η αμφισβήτηση της ομορφιάς, η αποκαθήλωση του ιδανικού, η απογύμνωση του Θεού που πλάσαμε εμείς και μόνο εμείς, υπαίτιοι....Και ω! πόσο κακό όταν η δυαδικότητα αδυνατεί να μεταμορφωθεί σε ενότητα!!!Φευγει και φεύγει η ζωή μας...τέλος!Σα να ήταν ένα κομμάτι της σάρκας μας που ξεσκίζεται βίαια, αποκόβεται κι εμείς παλεύουμε να το κρατήσουμε με δάκρυα, λόγια λόγια...Τι παλέυουμε να κρατήσουμε τελικά?Το ήδη νεκρό που σάπιζε μέσα μας και μας οδηγούσε στην αποσύνθεση?Στον κατήφορο.'Ηταν ένα κομμάτι μας όντως?Ένα κομμάτι που μας συμπλήρωνε?Γιατί μας συμπλήρωνε?Πόσο κενό άραγε έχουμε μέσα μας για να θεωρούμε πως ο άλλος είναι ένα αντικείμενο που μας συμπλήρώνει...
Σκληρά λόγια...
Έτσι ήμουν κι εγώ, κι έτσι ήσουν κι εσύ, κι έτσι είναι- θάναι κι άλλοι κι άλλοι...μέχρι τη γνώση...
Είμαστε δυο σαν ένα κι όχι ένα...Είμαι εγώ κι είσαι κι εσύ...Κι οι δυο μαζί αγγίζουμε την ολοκλήρωση, ποτέ δε τη φτάνουμε, παιχνίδι που συντηρεί τον έρωτα...το δήθεν άπιαστο...
Χρειάζονται δυο να ανάψουν τη φλόγα...δυο που απολαμβάνουν το θαύμα που κρύβεται στην αλήθεια τους...την αγάπη τους...
Κι εγώ κι εσύ μάθαμε καλά το μάθημά μας...
Την αξία της οντότητάς μας...που έδωσε αξία...στην αγάπη μας....
::hug.:: ::hug.:: ::hug.::
Ποτέ ξανά λόγια πικρά για χαμένες αγάπες...
http://www.youtube.com/watch?v=4XMYNAPD7HQ
| |
Helene52
17-04-2010 @ 10:42 | Υπέροχο !!!!!!!
Την καλησπέρα μου Γιάννη και καλό ΣΒΚ ::up.:: ::up.:: ::hug.:: | |
i aphelis
18-04-2010 @ 13:29 | wraios ::yes.:: ::yes.:: | |
 |
