Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: λιγο πριν το τελος
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130737 Τραγούδια, 269453 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 λιγο πριν το τελος
 
Το φεγγάρι θολό, η ματιά μου βουλιάζει,
Το μυαλό μου κενό πουθενά δεν με βγάζει
Μες τα μάτια το φως έχει αρχίσει να σβήνει
Της ζωής μου κενό της ψυχής σκοτοδίνη

Κάποιος είναι κοντά και αργά πλησιάζει
Σταματήσει με κοιτά στην ματιά μου βουλιάζει
Μια φωνή σιωπηλή το μυαλό μου ταράζει
Η ψυχρή του φωνή το κορμί μου μουδιάζει

Μια προσπάθεια μόνο να ανοίξω τα μάτια
Για να δω την ζωή μου την άθλια
Στο υγρό και βαρύ από την μούχλα κελί μου
Με αποτσίγαρα και άδεια μπουκάλια

Στην θολούρα μου μέσα προσπαθώ να σκεφτώ
Ποιος μπορεί να ήρθε, τι ζητεί από έμενα
Μια ματιά στο δωμάτιο που φωτίζουν κεριά
καθιστός σε μια λίμνη από αίμα

Μα δεν νιώθω ποια πόνο και ο φόβος με μιας
Σαν παΐδι παίζει ανέμελα τόπι
Και η καμάρα ξάφνου πλημυρίζει με φως
Και αρώματα από τον αδη


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 5
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Ένα μαύρο βελούδο σε σκεπάζει ζωή σαν αγάπησες νύχτα λησμονάς την αυγή
 
giannis0911
23-04-2010 @ 11:39
αν δεν αυτοεγκαταλειφθούμε κανείς και τίποτα δεν μας εγκαταλείπει ...

έκλαψα κι έσταξαν τα δάκρυα πάνω στο άνυδρο και ξερό τοπίο, μιάς στείρας μοναξιάς που έκαιγε τη γη κάτω απ τα πόδια μου...ο χρόνος βάρβαρος …μέχρι να φτάσουν οι στάλες της καρδιάς ,από τα μάτια μου στό έδαφος της μοναξιάς και να γεμίσουνε τη λίμνη της ,με της ζωής μου το νερό ...ένιωσα τότε τη δροσιά μιας επιθυμίας να υγραίνει το πόθο μου ...χαμήλωσα και είδα κάτω απ τα πόδια ,στην επιφάνεια της λίμνης μιά σιλουέτα να διαγράφεται στο καθρέφτη των δακρύων μου ...εμένα ...και τη ζωή που άνθιζε γύρω μου χωρίς εμένα ..με τα δικά μου δάκρυα ποτισμένη ..είπα να κάνω ένα βήμα απ τα υγρά μου συναισθήματα και να πατήσω σε άλλα στέρεα ,επάνω ..ήταν κι ό ήλιος που μου θύμιζε καθε πρωί το φως..τόσο πιστός κι ακούραστος μαζί μου ..πάντα για λίγο έφευγε μα δεν ξεχνούσε..πάντα στην ώρα του ερχόταν ..είπα λοιπόν να του χαμογελάσω ..του το χρωστούσα άλλωστε..αυτή του την επίμονη…αργότερα κατάλαβα…ζωή, κάπου την είχα κι εγώ κλεισμένη στη καρδιά μου ...μετά το σούρουπο πάντα να ανατέλλω ...

αν δεν αγαπήσουμε τον εαυτό μας , ποτέ δεν θα αγαπηθούμε , γιατί θα λείπει η αγάπη εκείνη απο μέσα μας που δείνει την δύναμη να την μοιραζόμαστε ...

και αρώματα ζωής ...
zontanosnekros
23-04-2010 @ 12:52
Όποιος δεν μύρισε το άρωμα του αδη δεν ξέρει πόσο όμορφα μυρίζει η ζωή

σε ευχαριστω για την παρεμβαση
giannis0911
23-04-2010 @ 13:46
"θάνατος είναι η μοναξιά των ανθρώπων που αγαπήθηκαν ,η καταχνιά που τους τυλιγει και καμιά τρυφερή λέξη δεν μπορεί να την διαπεράσει . Θάνατος είναι ο πόνος και η απόγνωση μεσα στις ίδιες εκείνες λέξεις που ήταν η μέθη της ευτυχίας .Θάνατος είναι τα δάκρυα που αναβλύζουν στο άκουσμα μιάς λέξης που σημαινε αγάπη . "

..το μυαλό με τον τόπο η το χρόνο , το μυαλό έχει τη δική του θέση , κι απο μόνο του μπορεί να φτιάξει ένα παράδεισο από την κόλαση και μία κόλαση απ το παράδεισο..

καλή σου νύχτα Κώστα ...αύριο πάλι ξημερώνει ...πάντα

::smile.:: ::smile.:: ::smile.::
zontanosnekros
24-04-2010 @ 09:33
Αγαπητε γιαννη θα σου απαντισω με εναν στοιχο απο τα διαφανα κρινα, δεν ειναι η αγαπη τιποτε αλο παρά ένα ψέμα... Τίποτα.
Όσο αφορά το δεύτερη συμφωνώ απόλυτα,
Ξημερώνει μια καλή ημέρα για αυτούς που ζουν, όχι για αυτούς που απλά υπάρχουν..
Akrivauthority
28-04-2010 @ 09:33
...μια προσπάθεια μόνο τόση δα να ανοίξεις τα μάτια και να δεις πως παρόλο που πέρασες όσα πέρασες...ζεις...

όμορφο στιχοπλέξιμο...

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο