| |
| | Δεν ζούμε πια |  | | |
Δεν ζούμε πια,έχουμε πεθάνει από καιρό.
Το σκοτάδι πηχτό και εμείς δεν έχουμε υπόσταση,μορφή.
Ρευστά περιγράμματα ο κόσμος μας, τραπουλόχαρτα η αγάπη.
Μέρα Τρίτη και το κρεβάτι αδειανό, μας ρουφάει και μας
βυθίζει σε μια δίνη μοναξιάς και ματαιότητας.
Οι δρόμοι είναι γκρίζοι και στους τοίχους φωλιάζει η βρωμιά
γύρω-γύρω οι άνθρωποι προσπερνούν χωρίς να παρατηρούν
σκέφτονται το παρελθόν,το παρόν και το μέλλον και ανησυχούν
μήπως δεν προλάβουν.Περπατούν γοργά για να προλάβουν
μα ο θάνατος τους βρίσκει όσο και να παλεύουν.
Δεν υπάρχουμε πια.Ό,τι κάποτε αποκαλούσαμε ανθρώπινο
το έντυσαν με ρούχα καρναβαλιού και το έσυραν σε πανηγύρια
το εκπορνεύσανε, το ξεφτιλίσανε.Το βαφτίσανε ντεμοντέ
μαζί με τα ξεβαμμένα μας τα τζιν και τη ξεθωριασμένη σκιά
το πέταξαν στον κάδο.Τόσο απλά.Και εμάς, ποιος μας ρώτησε;
Μας ρώτησε κανείς αν θέλουμε να ζούμε έτσι;
Μιλούμε συνέχεια για ελευθερία, μα η ελευθερία
τρέχει και δεν την φθάνουμε,είναι τόσο δύσκολη
τόσο όμορφη τόσο αγνή και τόσο εκπορνευμένη
την αναφέρουν πλέον άνθρωποι που δεν γνωρίζουν
τη σημασία της...σε λόγους πειθούς.
Δεν υπάρχουμε πια. Φοβόμαστε
να δείξουμε ποιοι είμαστε
κάποιο μάτι, πίσω από κάποιο παράθυρο
μας κοιτάζει. Τόσο απλά
φοβόμαστε να ζήσουμε και να πεθάνουμε.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Κακοποίηση, οικοπεδοποίηση, τσιμεντοποίηση... Τόση πολύ ποίηση σε μια τόσο πεζή ζωή... | | | |
|
 |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
