| |
επεισ 12
Έμεινε τότε μονάχος μέσα σ ένα αδιαπέραστο σκοτάδι που ξαφνικά κάλυψε τα πάντα,λές και κάποιος τράβηξε χαιρέκακα μπροστά του, μια κουρτίνα από πηχτή πίσσα ,κρύβοντας του ακόμα και την πιο αμυδρή αχτίδα φωτός.
"Είμαι χαμένος στο πουθενά"΄μονολόγησε ξεσπώντας σε λυγμούς και πάνω στην απελπισία του άπλωσε μηχανικά τα χέρια του ,μήπως και ακουμπούσαν σε κάποιο τοίχο, ώστε να τροφοδοτηθεί με εικόνες από τον περιβάλλοντα χώρο.Όμως αυτά δεν συνάντησαν το παραμικρό δείγμα υλικής υπόστασης παρα μόνο το απόλυτο κενό.
Απογοητευμένος τότε ,κάθισε στο δάπεδο σε στάση λωτού,προσπαθώντας μέσω του διαλογισμού να ισορροπήσει τις σκόρπιες σκέψεις που είχανε κατακλύσει το νου του.
"κάτι θα υπάρχει εκεί έξω εκτός απ το τίποτα", μονολόγησε, προσπαθώντας να διατηρήσει την ψυχραιμία του.
"Φυσικά και υπάρχει αναζητητή "άκουσε να του ψιθυρίζει μια φωνή στ αυτί.
Τότε πανικός και φόβος τον κατακυρίευσαν και διπλώθηκε στα δύο σαν την στρουθοκάμηλο που χώνει το κεφάλι της στην άμμο, νομίζοντας πως έτσι δεν θα γίνει αντιληπτή η παρουσία της.
Και η φωνή συνέχισε "υπάρχει λίγο πιο μπροστά ένας μίτος. Δεν έχεις παρα να σκύψεις και να τον πάρεις στα χέρια σου".
Δεν χρειαζότανε δεύτερη κουβέντα και μ ένα σάλτο που θα το ζήλευαν ακόμα και καταξιωμένοι αθλητές, στήθηκε ξανά στα πόδια του. Κατόπιν άρχισε ξανά να πεζοπορεί έχοντας σε υπερένταση τις αισθήσεις ,φροντίζοντας ν ανιχνεύει το κάθε εκατοστό στο διάβα του.Δέν άργησε να συναντήσει ένα μικρό εμπόδιο,που όμως απρόσεχτα το κλώτσησε πιο μπροστά του. Έπεσε τότε στα τέσσερα και άρχισε να το αναζητά μέσα στο σκοτάδι με αγωνία και τον ιδρώτα να τρέχει από το μετωπό του.
Τελικά τα χέρια του γαντζώθηκαν πάνω του,όπως του ναυαγού απ τα σχοινιά της βάρκας διάσωσης.
Ητανε ένα είδος κουβαριού που η άκρη του χανότανε στο άγνωστο . Όταν άρχισε να το ακολουθεί μαζεύοντας το, εκείνο φωτίστηκε μέχρι κει που έφθανε το μάτι ,σαν τροχιοδεικτικό που καθοδηγεί την βολή του όπλου.Προφανώς ήταν μια κατασκευή από εξελιγμένης μορφής οπτικές ίνες, άγνωστες για την εποχή του αναζητητή ,αλλά και για μεταγενέστερες.
Η άκρη του δεν άργησε να τον οδηγήσει μπροστά σε μια τεράστια αίθουσα-Μουσείο,με εκθέματα από εποχές πολύ μεταγενέστερες από την αποφράδα αρχή της μεγάλης ξηρασίας του 21ου αιώνα.
Ενα τεράστιο σκάφος σε σχήμα πούρου με μήκος πάνω από διακόσια μέτρα ,κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος του χώρου.
Αριστερά και δεξιά του εικόνες σε φωτισμένα σταντ ,από την ναυπήγηση του ,έως και το πολύχρονο ταξίδι του στο διάστημα.
Φθορές στο κάτω μέρος του και ξεκολημένα πλακίδια από πυρίτιο,φανέρωναν τις δοκιμασίες σ εκεινη την απέλπισμένη αναζήτηση του πληρώματος για μια νέα Γή.Τ όνομα του σκαλισμένο στα Ελληνικά κι απ τις δυο πλευρές,φανέρωνε την αναζήτηση και την ελπίδα για μια καινούργια Ιθάκη στα πέρατα του σύμπαντος."ΟΔΥΣΣΕΙΑ"
"Είναι ξεπερασμένο μοντέλο αναζητητή,αλλά τότε έκανε άριστα τη δουλειά του" ψιθύρισε ξανά η φωνή στ αυτί του, προτρέποντας τον να περιηγηθεί τα αναρίθμητα στάντ που πλαισίωναν το σκάφος.
Εκείνος τότε υπακούοντας και χωρίς να χάνει χρόνο,κατευθύνθηκε μπροστά στα σταντ που απεικόνιζαν σε κίνηση και σχεδόν ζωντανά την αναχώρηση της αποστολής, αλλά και τα σφραγισμένα κιβώτια με τα εκατομμύρια είδη της χλωρίδας και πανίδας που σε σπόρους,ιστούς αλλά και σε dna είχανε συλλέξει και ταξινομήσει οι εκατοντάδες επίλεκτοι επιστήμονες-επιβάτες που το επάνδρωναν.
"Επτά Ιουνίου 2089 περιοχή Ανταρκτικής", έγραφε η φωτοβόλα επιγραφή που τρισδιάστατα έβγαινε έξω απ την οθόνη και αιωρείτο λίγα εκατοστά απ τα μάτια του. Κατόπιν ένα ψυχογραφικό ρομπότ έσπευσε να λύσει κάθε απορία του νου, προτού καν καταλήξει στα χείλη με την μορφή του λόγου.
"Θεέ μου,δεν εξαλείφθηκε το ανθρώπινο είδος, αλλά ούτε και τα πλάσματα της Γής" φώναξε κατενθουσιασμένος και στη συνέχεια σωριάστηκε απ την συγκίνηση στο δάπεδο με τα μάτια στραμμένα προς την οροφή που ήδη είχε αρχίσει να διαστέλλεται έχοντας σαν φόντο τα αστέρια
"Μα και βέβαια δεν χάθηκε αναζητητή", ακούστηκε απ τη φωνή στ αυτί του ."χάνεται μόνο η μάχη που δεν αποτολμήσαμε ποτέ να δώσουμε "
επεισ 13
Εκείνος τότε υπακούοντας και χωρίς να χάνει χρόνο,κατευθύνθηκε μπροστά στα σταντς που απεικόνιζαν σε κίνηση και σχεδόν ζωντανά την αναχώρηση της αποστολής, αλλά και τα σφραγισμένα κιβώτια με τα εκατομμύρια είδη της χλωρίδας και πανίδας που σε σπόρους,ιστούς αλλά και σε dna είχανε συλλέξει και ταξινομήσει οι εκατοντάδες επίλεκτοι επιστήμονες-επιβάτες που το επάνδρωναν.
΄΄Επτά Ιουνίου 2289 περιοχή Ανταρκτικής΄΄, έγραφε η φωτοβόλα επιγραφή που τρισδιάστατα έβγαινε έξω απ την οθόνη και αιωρείτο λίγα εκατοστά απ τα μάτια του. Κατόπιν ένα ψυχογραφικό ρομπότ έσπευσε να λύσει κάθε απορία του νου, προτού καν καταλήξει στα χείλη με την μορφή του λόγου.
΄΄Θεέ μου,δεν εξαλείφθηκε το ανθρώπινο είδος αλλά ούτε και τα πλάσματα της Γής΄΄ φώναξε κατενθουσιασμένος και στη συνέχεια σωριάστηκε απ την συγκίνηση στο δάπεδο με τα μάτια στραμμένα προς την οροφή που ήδη είχε αρχίσει να διαστέλλεται έχοντας σαν φόντο τα αστέρια
΄΄και βέβαια δεν χάθηκε αναζητητή΄΄ ακούστηκε απ τη φωνή στ αυτί του ΄΄χάνεται μόνο η μάχη που δεν αποτολμήσαμε να δώσουμε ΄΄
Το ψυχογραφικό ρομπότ ,΄΄διαβάζοντας΄΄ τις επιθυμίες του αναζητητή ,σάρωσε με μια έντονη δέσμη από γαλάζιο φως τον έναστρο ουρανό που ΄΄κρεμότανε΄΄ κατάφωτος σαν πολυέλαιος από πάνω τους, μεγεθύνοντας τον τόσο ,ώστε να διακρίνονται κάποια μικρά φωτεινά στίγματα που είχαν πάνω τους ζωή.
Οι μεγεθύνσεις διαδέχονταν η μία την άλλη ,σύμφωνα με τις σκέψεις και τις επιθυμίες του αναζητητή,ώσπου τεράστιες ολόφωτες πυραμίδες με χιλιάδες φωτισμένα φινιστρίνια φάνηκαν ολοκάθαρα να περιστρέφονται γύρω απ τον άξονα τους. Μικρά και ευέλικτα διαστημικά σκάφη που έπαιζαν το ρόλο συνδετικού κρίκου ανάμεσα στις πυραμίδες ,σαν ένα είδος συγκοινωνίας, κινούνταν αδιάκοπα και με ασύλληπτες ταχύτητες ,χωρίς ν αφήνουν το παραμικρό ίχνος ξοπίσω τους.Το Ρομπότ ΄΄διαβάζοντας΄΄την επιθυμία του αναζητητή, ζουμάρισε σε κάποια απ τα ονόματα που στην κάθε πυραμίδα έδινε το στίγμα αλλά και την εθνότητα εκείνων που την κουμαντάριζαν.΄΄Αρίσταρχος΄΄,΄΄Εντισον΄΄,΄΄Τέσλα΄΄,΄΄Μαρκόνι΄,΄΄Αινστάιν΄΄Άρθουρ Κλάρκ΄΄Καρντάσεφ,Γκάντι και πολλά άλλα, χαραγμένα στη γλώσσα καταγωγής τους ,αλλά και των επιβατών τους.
Γοητευμένος ανασηκώθηκε στις μύτες των ποδιών σηκώνοντας ταυτόχρονα τα χέρια ψηλά,λες και θα μπορούσε να τις ακουμπήσει.
"Ας μπούμε μέσα σε μιά απ αυτές" ψέλλισε η ψυχή του τόσο έντονα, που το ρομπότ δεν πρόκανε καν να επεξεργαστεί την επιθυμία και ν απαντήσει .
"Από δώ και πέρα, θα σε ξεναγώ εγώ ", ψιθύρισε η γνώριμη φωνή στ αυτί του. Δεν αιφνιδιάστηκε όμως όπως την πρώτη φορά που την άκουσε. Απεναντίας του είχε λείψει για αρκετό διάστημα και την προτιμούσε από εκείνο το ψυχρό μηχάνημα που προλάβαινε κάθε του σκέψη ,χωρίς να του δίνει την ευκαιρία ν αρθρώνει λέξη.
συνεχίζεται
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
