| |
Η ζωή των μεγάλων δρόμων απλόνεται στο σκοτάδι.
Μη μιλάς!
Η φωνή σου μου τρυπάει τα αυτιά.
Μοιάζεις με θάνατο αργό αλλά είσαι η ίδια η ζωή!
Ισορροπείς στο τεντομένο σκοινί της τρέλας μου.
Κι όμως παψε να μιλάς και Άκου!
Άκου την καρδια μου πως χτυπάει δυνατά για σένα.
Θάνατος είναι; Λατρεία είναι; Αγάπη είναι; Δεν ξέρω!
Κι όμως όταν με φιλάς το πάθος σου περνάει σαν σφαίρα στην καρδιά μου και την σπάει.
Κομμάτια από'δώ, κομμάτια από'κεί.
Κατάλαβέ με όμως πως πονάω για σένα όταν φεύγεις.
Φεύγεις τόσο απλά και σε νοσταλγώ.
Τι βλακεία κι αυτό!
Εγώ που δεν νοσταλγώ ουτε τον ίδιο μου τον εαυτό να θέλω εσενα.
Άσε εμένα απόψε να μιλήσω.
Να στο πώ στο χαρτί και στο μελάνι αφού ο τρελός δεν μπορώ να στο πώ από κοντά.
Σ'ΑΓΑΠΩ. Μονο αυτό.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
