stixoi.info: dakry

Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: dakry

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	130386 Τραγούδια, 269367 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

dakry

Με χαλαρή τη γροθιά σου δε νιώθεις πόνο
γιατί το γλίστρημα της λεπίδας αιφνιδιάζει
και των ιστών που προβάλλουν από το δέρμα
παρατηρείς τις κινήσεις κι αναρωτιέσαι
προτού η βία του ιλίγγου σ’ εκμηδενίσει
αν κάπως έτσι καλωσορίζουν το τέλος.
Μετά βουτάς απ’ την καρέκλα στο πάτωμα.

Ρ: Είναι ο ήλιος που γοργά βασιλεύει
είναι το μάτι που τη γύμνια σου κλέβει
είναι το φως του φεγγαριού στην ταράτσα
των τεθλιμμένων συγγενών η γκριμάτσα
ο ηθοποιός που ποτέ δε θα γίνεις
το ραδιόφωνο που ανοίγεις και κλείνεις
τ’ ανυποψίαστο του κόσμου μελίσσι
η πρώτη ελπίδα και η έσχατη λύση

Κατόπι η μέρα φλυαρώντας σα μέρα
πολιορκεί τα παράθυρα του νοσοκομείου
μα οι γιατροί που περιποιούνται το τραύμα
σε ανακρίνουν μ’ αδιάφορη δυσπιστία
κι ενώ ψελλίζεις προκαλώντας τον οίκτο
για το ποτήρι που έσπασες κατά λάθος
αυτοί αλλάζουν ματιές καταφρόνιας.

Ρ: Είναι το ένστικτο που έλκει τα δύο
είναι ο φόβος μπρος στο άχρονο κρύο
ένα παιδί που σου απλώνει τα χέρια
το κενό που χωρίζει τ’ αστέρια
οι απροσπέλαστοι γκρεμοί της καλδέρας
το κοιμισμένο στα πόδια σου τέρας
είναι μια φέτα πορτοκάλι στο στόμα
είναι το δάκρυ που δεν έσταξ’ ακόμα


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 3 Στα αγαπημένα: 0


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Αταξινόμητα Ομάδα Αταξινόμητα

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

Ελεύθερη Πολιορκημένη 06-05-2010 @ 08:36	οικονομική κρίση-κραχ-πόλεμος
Helene52 06-05-2010 @ 11:05	Είναι ο ήλιος που γοργά βασιλεύει είναι το μάτι που τη γύμνια σου κλέβει είναι το φως του φεγγαριού στην ταράτσα των τεθλιμμένων συγγενών η γκριμάτσα ο ηθοποιός που ποτέ δε θα γίνεις το ραδιόφωνο που ανοίγεις και κλείνεις τ’ ανυποψίαστο του κόσμου μελίσσι η πρώτη ελπίδα και η έσχατη λύση ::yes.:: ::up.:: ::up.::
φλοισβος 05-08-2010 @ 10:21	Είναι το ένστικτο που έλκει τα δύο είναι ο φόβος μπρος στο άχρονο κρύο ένα παιδί που σου απλώνει τα χέρια το κενό που χωρίζει τ’ αστέρια οι απροσπέλαστοι γκρεμοί της καλδέρας το κοιμισμένο στα πόδια σου τέρας είναι μια φέτα πορτοκάλι στο στόμα είναι το δάκρυ που δεν έσταξ’ ακόμα.. Πολύ δυνατό!!!!

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο