| |
[I]ΠΡΟΔΟΤΗΣ
Κριτής ξεστόμισε «τον τέλειωσα εγώ»
ξύλο βαρύτιμο στις πλάτες φορτωμένο
Σταυρός ασήκωτος που εγώ τον κουβαλώ
Δικό μου νά’ ταν ή δικό του πεπρωμένο
---------------------------------------------------------
Και ποιος σε όρισε εσένα δικαστή
ο πιο ελάχιστος εμένανε να κρίνεις
Για δες σιμά σου μια θεόρατη πληγή
δεν επουλώνεις κι ολοένανε τη ξύνεις
Και ποιος στο έδωσε δικαίωμα ακριβό
σταλάζεις μέσα από τα λόγια σου τη κρίση
Ψυχή χολή που δε φοβήθηκε Θεό
στην προδοσία την αγάπη έχεις πνίξει
Κι από το έρμο το δικό μου μυστικό
θαρρώ γεννήθηκε ένας πόνος και γελάει
αυτός που λίγο πια έχει μέσα του καλό
τη μαύρη θλίψη του με λέξεις ξεγελάει
Πάνω απ’ τα βλέφαρα πλαγιάζει ο κεραυνός
κι ένα θυμός μέσα απ’ τα δάκρυα έχει τρέξει
Το μυστικό μου πια λιντσάρισε αυτός
προδότης που έχει πια στα μάτια μου ξεπέσει
Μάρμαρο άψυχο δε νιώθει μη μιλάς
δειλός που κρύβεται στα όνειρα το βράδυ
Λυπάμαι τούτο το απολίθωμα καρδιάς
πού’ χει το χτύπο της σκεπάσει με σκοτάδι
Σχεδόν φοβάμαι την αλήθεια του να δω
κι όμως κατάματα εκεί να τον κοιτάξω
θέλω, κι ας πάρω όλο το τρέμουλο εγώ
γιατί με πρόδωσες κατάμουτρα φωνάξω[/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
