| |
ΠΑΛΙ ΣΕ ΕΙΔΑ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ
ΠΑΛΙ ΜΕΤΑΝΙΩΜΕΝΟ
ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΑΠ’ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΣΟΥ
ΜΕ ΦΕΡΝΕΙ ΓΙΑ ΧΑΤΗΡΙ ΣΟΥ
ΜΕΣΑ ΣΕ ΝΥΚΤΑ ΠΑΓΕΡΗ
ΠΟΥ ΑΠ’ ΤΟ ΚΡΥΟ ΤΡΕΜΕΙ ΤΟ ΚΟΡΜΙ
ΣΑΝ ΚΛΕΦΤΗΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΒΡΟΧΗ
ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΤΟ ΓΙΑΤΙ...
ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΝΑ ΧΑΝΕΤΑΙ
ΝΑ ΣΒΗΝΕΙ Η ΣΤΙΓΜΗ
ΠΕΦΤΕΙ Η ΝΥΧΤΑ ΜΑ ΚΑΙ ΕΣΥ
ΣΑΝ ΟΠΤΑΣΙΑ ΣΕ ΟΘΟΝΗ, ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΜΟΥ [ΦΩΤΕΙΝΗ]
ΠΑΙΖΕΙΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΧΑΛΙΝΩΤΗ ΣΚΗΝΗ
ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΔΑΣΗ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΜΟΥ,
ΓΥΡΙΖΕΙΣ ΣΑΝ ΠΑΙΔΙ
ΜΙΑ ΑΝΕΜΩΝΑ ΘΛΙΒΕΡΗ...
ΠΟΥ ΚΑΡΤΕΡΑΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΒΡΩ,
ΨΑΧΝΩ ΚΑΙ ΨΑΧΝΩ, ΑΝΑΖΗΤΩ,
ΜΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΒΡΙΣΚΩ ΠΟΥΘΕΝΑ,
ΠΕΦΤΩ ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΒΑΘΙΑ
ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΟΝΟΣ ΤΡΙΓΥΡΝΩ
ΣΕ ΔΡΟΜΟΥΣ ΠΟΥ ΕΡΗΜΩΣΑΝ [ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ]
ΣΕ ΣΠΙΤΙ ΜΠΑΙΝΩ ΕΡΗΜΟ
ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ
ΚΑΙ ΣΕ ΔΩΜΑΤΙΟ ΑΔΕΙΑΝΟ
ΠΩΣ ΚΑΤΑΦΕΡΝΩ ΝΑ ΒΡΕΘΩ
ΗΛΙΟΣ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΕΙ, ΕΙΝ’ ΝΕΚΡΟ
ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΝΑ ΚΥΝΗΓΩ…
ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΚΙ Η ΒΡΟΧΗ
ΜΕΣ ΣΕ ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΚΑΘΡΕΦΤΙΖΕΤΑΙ
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ
ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΑ ΤΟΥ ΣΗΚΩΣΤΗΚΕ,
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΑΤΟΙΚΕΙ
ΝΑ ΡΘΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΜΙΛΗΣΕΙ
ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΙ ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΕΙ..
ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΥΣΤΑΤΑΙ, Ο ΜΕΓΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ
ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΣ ΠΙΑ ΝΑ ΛΕΕΙ ‘’ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ,
ΣΥΝΑΔΕΡΦΕ ΕΣΥ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙΣ
ΠΟΙΟΝ ΚΟΡΟΙΔΕΥΕΙΣ ΒΡΕ ΕΣΥ,
Η ΠΟΛΗ ΣΟΥ ΑΥΤΗ
ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ TOΣΟ ΑΓΑΠΑΣ
ΠΑΝΤΟΤΕ, ΠΑΝΤΟΤΕ ΘΑ Σ’ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ…’’
( TO ΠΟΙΗΜΑ ΜΟΥ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΙΣΧΡΟ
ΤΟ ΞΕΡΩ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ
ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΚΑΛΟ
ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΠΟΥ ΦΥΓΕΣ ΕΣΥ
ΠΑΕΙ ΔΙΑΛΥΘΗΚΕ Η ΣΤΙΓΜΗ
Η ΦΛΕΒΑ ΜΟΥ ΠΙΑ ΣΤΕΡΕΨΕ
ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ Η ΣΙΩΠΗ
ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
ΝΑ ΑΓΓΑΛΙΑΣΤΕΙ Η ΨΥΧΗ..
ΜΑ ΑΝΤΙ ΑΥΤΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΙ
ΟΛΟ ΚΑΙ ΞΕΜΑΚΡΑΙΝΕΙ
ΦΕΥΓΕΙ ΠΑΕΙ Η ΜΟΥΣΑ ΜΟΥ
ΣΕ ΜΕΡΗ ΜΑΚΡΙΝΑ
ΕΤΣΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΠΛΗΓΩΣΑΝ
ΝΑ ΒΡΕΙ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ )
m@eStr0
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
