| |
| | Το σπίτι της φθοράς. (christosp-iokasth) |  | | |
Το σπίτι της φθοράς. (Christos P - Iokasth)
Σ΄ αυτό το σπίτι δεν γεννήθηκε ζωή
δεν στέργεψε μωρού να κλάψει στόμα
ούτε χαρά πανηγυριού κι οχλοβοή…
Ποτέ δεν έλαμψε της άνοιξης το χρώμα.
Σ' αυτό το σπίτι που δεν γνώρισε ζωή
θλίψη το έστεργε κι αδιάλυτα σκοτάδια
δίχως ανθρώπινη μορφή, δίχως πνοή...
με μια αυλή που από παιχνίδια ήταν άδεια..
Παντού απλώνονταν της θλίψης η οσμή,
μόνιμα λες ότι οι ένοικοι πενθούσαν,
μόνο μαυρίλα και σκοτάδι να κοσμεί
γκρίζα λουλούδια που ποτέ τους δεν ανθούσαν.
Σ΄ αυτό το σπίτι δεν υπήρχε προσμονή
βαριά ατμόσφαιρα με δίχως αναμνήσεις
άδεια δωμάτια, παράθυρα κλειστά…
Γιατί λοιπόν να θέλεις πίσω να γυρίσεις ;
Αυτό το σπίτι το πρυτάνευε η οργή,
λάμιες που σμίξαν με στοιχειά το διαφεντεύαν
και τ’ οδηγούσαν σε μια νέκρωση αργή,
γιατί ποτέ τους στην ελπίδα δεν πιστεύαν.
Εκεί, λοιπόν, όποιος τολμούσε ν’ αμυνθεί
κάποιος το πέπλο της σαπίλας να πετάξει
έβρισκε όλα να ‘χουν τόσο μολυνθεί
πού 'μοιαζ' αδύνατο να γίνονταν στην πράξη.
Σ΄ αυτό το σπίτι δεν υπήρχε προσμονή
παρά της λύτρωσης, του θάνατου η μέρα
να σε ρουφά σταλιά – σταλιά σαν εμμονή,
-μόνη μνηστή, που δεν επέστρεψε τη βέρα-…
-.-
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
CHRISTOS P
12-05-2010 @ 11:39 | Η στιχοφίλη Iokasth (ΝεφΕλλη), αφού της το ζήτησα, ευγενικά μου παραχώρησε την 2η και 4η στροφή, πράξη που χαρακτηρίζει το «Σπίτι της φθοράς» σαν συνδημιουργία. Την ευχαριστώ πολύ !
(Μαύρο μαύρο, μα υπάρχουν κάτι τέτοια σπίτια που κατοικούν οι ψυχές μας)
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=57083 | | Ρουμπινη
12-05-2010 @ 11:57 | Καταπληκτικοί στίχοι...και η Νεφέλλη ειναι υπέροχη...και το σπίτι ηθελα να προσθέσω στοιχειώνει απο τον νοικοκύρη, οπως επίσης ονειρικά συμβολίζει τον εσωτερικό μας κόσμο...μπράβο!!!
http://www.youtube.com/watch?v=OIylP1eQXH0 | | Μαρία Χ.
12-05-2010 @ 12:20 | Yπέροχη η συνδημιουργία σας.. όσο γράφουμε.. ελπίζουμε...
Να είσθε καλά ! ::love.:: ::kiss.:: ::hug.:: | | χρηστος καραμανος
12-05-2010 @ 12:55 | Εκεί, λοιπόν, όποιος τολμούσε ν’ αμυνθεί
κάποιος το πέπλο της σαπίλας να πετάξει
έβρισκε όλα να ‘χουν τόσο μολυνθεί
πού 'μοιαζ' αδύνατο να γίνονταν στην πράξη.
ΩΡΑΙΟ ΤΑ ΖΕΥΓΑΡΙ ΧΡΗΣΤΟΥ Π. ΚΑΙ ΝΕΦΕΛΗΣ
| | Ναταλία...
12-05-2010 @ 22:58 | Αυτό το σπίτι το πρυτάνευε η οργή,
λάμιες που σμίξαν με στοιχειά το διαφεντεύαν
και τ’ οδηγούσαν σε μια νέκρωση αργή,
γιατί ποτέ τους στην ελπίδα δεν πιστεύαν.
Συνδημιουργία υπέροχο αποτέλεσμα ::yes.:: ::theos.:: ::theos.:: | | stixoplektis
13-05-2010 @ 05:00 | Αυτό το σπίτι το πρυτάνευε η οργή,
λάμιες που σμίξαν με στοιχειά το διαφεντεύαν
και τ’ οδηγούσαν σε μια νέκρωση αργή,
γιατί ποτέ τους στην ελπίδα δεν πιστεύαν.
Πανέμορφο όλο υπέροχη γραφή !!! | | iokasth
12-01-2015 @ 16:12 | Μετα από χρόνια
====
Συχνά το διαβάζω.
και η σκέψη μου λέει
να γυρίσω σ΄εκείνο που
η φθορά το χει βάψει
και το χει σκεπάσει
με ερημιάς κρινολίνο..
Γύρισα.
Και μέσα οι αράχνες
συχνά κάνουν πάρτι
στη άκρη πιο πέρα
ξεχασμένο το αδράχτι
οι σκάλες του τρίζουν
οι πόρτες μαγκώσαν.
αυλή του όλο γλίτσα
και τόσα.. και τόσα ....
Ο Κήπος? δεν φαίνεται,
όλο Βάτους και αγκάθια
και η ψυχή μου γεμίζει
του καημού κατακάθια..
Τι Πίκρα που νιώθω...
και φεύγοντας κλείνω...(ταχα..(μια πόρτα τραβώ
το στενό κατεβαίνω
και Υ π ό σ χ ε σ η δίνω.....
ΝεφΕλλη
22/5/2014 | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
