| |
Η θάλασσα αδειάζει το κορμί μου
το σφίγγει και σιγά σιγά το λιώνει
το κορμί που έντωνα παγώνει, μαρμαρώνει
Μέσα στο πέλαγος αυτό θα ξεχαστώ
σαν το δελφίνι που γυρνάει θα με δω
μα άμα τύχει και ακουμπήσω ουρανό
τότε αμέσως στο μυαλό μου θα κόπω
Πότε θα βγω απ τη στέρια;
πότε θα δω τον εαυτό μου να γέλα;
πότε ξανά θα τραγουδήσω;
πότε το σώμα σου θα γδύσω;
Μες στην αλμύρα τριγυρνώ
και κάπου εκεί θα ξεραθώ
γιατί ποτέ μου δε θα βρω πάλι στεριά
αυτή τη νύχτα που με πιάνει η ξαστεριά
Στο πέλαγος αυτό που έχω κρυφτεί
φοβάμαι να βγω, μην με ερωτευτεί
αυτός ο φαύλος κύκλος της ζωής,
να μη με δει, να μη με βρει, να μη με αγαπήσει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
