| |
Ξαφνικά,ουρανομήκεις ζητωκραυγές στον δρόμο ,τον έκαναν να τρέξει προς το μικρό φεγγίτη της σοφίτας κι από κει ψηλά να παρακολουθήσει το παραλήρημα ενός λαού που είχε ξεχυθεί στη λεωφόρο γιορτάζοντας μια καινούργια μέρα για τη χώρα.
Την απελευθέρωση της απ τους μισητούς Γάλλους.
"Νικήθηκε ο τύραννος ",ακουγότανε από παντού και σημαίες του πρώην κατακτητή ήδη ριχνόντουσαν στην πυρρά.
Μόλις πριν λίγες ώρες είχε φθάσει η είδηση της ήττας του Βοναπάρτη στο Βατερλώ,από Πρώσσους ιππείς που ανάλαβαν και το έργο να εκδιώξουν μαζί με τους ντόπιους αντιστασιακούς τη μικρή φρουρά των κατακτητών απ την πόλη .
Η είδηση αυτή όμως δεν τον χαροποίησε, γιατί είχε γαλουχηθεί με το πνεύμα του Καρτεσιανισμού που είχε ρίζες στη Γαλλική επανάσταση ,ελπίζοντας στη συνέχεια και ολοκλήρωση του απ τον Ναπολέοντα.
Έκλεισε με πάταγο το φεγγίτη και γύρισε ξέπνοος στο κρεβάτι του. Ο πονοκέφαλος άρχισε ξανά να του τριβελίζει το νού. Δέν είχε τη δύναμη ούτε να να πλύνει το πρόσωπο του.Το μόνο που επιθυμούσε εκείνες τις στιγμές ήτανε αν ήταν δυνατόν να φύγει μακριά,να εξαφανιστεί από τούτο τον κόσμο που μόνο με πόνο ,αίμα και υποκρισία ήτανε πλασμένος.
Είχε απ όλους προδοθεί και περισσότερο από τον ίδιο τον εαυτό του. Το μονοπάτι της γνώσης ,του στοίχειωνε ακόμα το νού, χωρίς διέξοδο και ελπίδα…
Είχε πια για τα καλά νυχτώσει ,όταν σε κατάσταση μεταξύ ύπνου κι εγρήγορσης , άκουσε τον πιστό του Ερμή που ήτανε ξαπλωμένος έξω απ την πόρτα, να τον ξεσηκώνει με τα γαβγίσματα του.
"Χέρ Αμαντέους..τρέξτε" ακούστηκε η ταραγμένη φωνή της σπιτονοικοκυράς απ τον κήπο .
Εκτός απ την πουκαμίσα του εκείνη τη στιγμή ,δεν φορούσε τίποτα άλλο, ούτε καν το μακρύ του σώβρακο."Ένα λεπτό φράου Χέλγκα,να φορέσω κάτι και κατεβαίνω !", απάντησε βαρυγκωμώντας. Κατόπιν άρχισε ν αναζητά ψηλαφιστά μέσα στο συρτάρι του κομοδίνου του το σπαρματσέτο ,προκειμένου ν ανάψει τα κεριά στο κηροπήγιο .
Τελικά τα κατάφερε να φωτίσει τον χώρο και να ντυθεί όπως,όπως.Στη συνέχεια άρχισε να κατεβαίνει βιαστικά τη στριφτή σκάλα ,έχοντας μπροστάρη τον τετράποδο φίλο του, που δεν σταμάτησε στιγμή να γαυγίζει. Έφτασε στην είσοδο τρέχοντας ,χωρίς να δώσει σημασία στο ότι δεν φορούσε κάλτσες αλλά ούτε και παπούτσια.
Η νοικοκυρά του στεκόταν μπροστά στη μισάνοιχτη σιδερένια πόρτα του κήπου κρατώντας ένα μεγάλο φανάρι κι απ έξω τρείς φιγούρες με αγχωμένα τα πρόσωπα να τον καρτερούν.
Ήταν δυο πολιτοφύλακες ζωσμένοι στ άρματα και ανάμεσα τους ένα πολύ γνωστό του πρόσωπο..ο υπνωτιστής.
"Σας αναζητούσαμε εδώ και ώρες στην πόλη Λέκτορα,πρέπει να μας ακολουθήσετε" ψέλλισε με την στριγκιά του φωνή εκείνος,δίνοντας ταυτόχρονα την εντολή στους ένοπλους που τον συνόδευαν, να τον επιβιβάσουν έστω και με τη βία στην άμαξα που περίμενε ξοπίσω τους.
Δεν έφερε την παραμικρή αντίσταση,νομίζοντας πως είχε έλθει η ώρα να λογοδοτήσει αλλά ίσως ακόμα και να πληρώσει με τη ζωή του για τις πολιτικές σκέψεις και ιδέες του γύρω απ τον Διαφωτισμό
Καλπάζοντας σαν τρελοί στους άδειους δρόμους της πόλης,δεν άργησαν να φθάσουν στη μεγάλη μαρμάρινη σκάλα που οδηγούσε στην είσοδο του Πανεπιστημίου.
Απ έξω μια διμοιρία πολιτοφύλακες ,φρόντιζε να μη παρεισφρήσει κανείς περαστικός στα ενδότερα και αντιληφθεί την απίστευτη και εξωπραγματική κατάσταση που είχε στοιχειώσει το χώρο.
"Επι τέλους,τον βρήκατε", φώναξε ανακουφισμένος ο επικεφαλής τους ,φροντίζοντας μαζί με δύο άλλους ν ανοίξουν διάπλατα την μεγάλη δρύινη πόρτα.
συνεχίζεται
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
