| |
[color=fuchsia][B]ΟΙ ΑΠΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ[/B][/color]
[color=purple][B]Μαραμένες ψυχές δακρύζουν και θρηνούν σε μιαν άκρη ξεχασμένες. Επαίτες της ζωής για λίγη αγάπη και ζεστασιά… ποδοπατούνται από τους ισχυρούς της γης, γυρίζουν τη πλάτη συγγενείς και οι μοναδικοί φίλοι τους πια, είναι τα ελεύθερα πουλιά που πλέκουν όμορφα τραγούδια με τα λίγα που κελαηδούν κρυμμένα στα κλαδιά...
Από πού προέρχεται το δάκρυ; Αναρωτήθηκες ποτέ; Και γιατί είναι αλμυρό σαν της θαλάσσης το νερό; Γιατί ακόμη και τα δάκρυα μιας υποτιθέμενης χαράς φέρνουν καταβάθος θλίψη και γλυκιά μελαγχολία; Ζούμε απλές στιγμές ευτυχίας που καταγράφονται σε σελίδες ημερολογίου της καρδιάς…με το χρόνο παλαιώνουν, φθείρονται και γίνονται αναμνήσεις, κλειδωμένες και σε συρτάρια ξεχασμένες.
Γιατί αισθάνεσαι αρκετές φορές ότι ζεις αιώνες στη ζωή αυτή; Γιατί φοβάσαι τη στιγμή του θανάτου παρότι κουράζεσαι από τη ζωή αυτή; Γιατί οι νέοι άνθρωποι θλίβονται και απογοητεύονται συχνά και οι ηλικιωμένοι έχουν ακόμη όνειρα και ποθούν να τους δοθεί παράταση ζωής επειδή νιώθουν ότι ακόμα δεν έζησαν όλα αυτά που περίμεναν να ζήσουν;
Θα ήθελα να ήμουν αθάνατη και δυνατή αλλά είμαι αδύναμη και μικρή. Οι γνώσεις μου περιορισμένες να γνωρίζω αρκετά…πάντοτε απορίες και άλυτα μυστήρια που δεν μου έλυσε κανείς και από παιδί κοιτούσα τον έναστρο ουρανό και μαγευόμουν από το μυστήριο της νύχτας…αλλά πάντοτε μου προκαλούσε φόβο το βαρύ σκοτεινό πέπλο της νυχτιάς και τα άστρα σαν χώρες μακρινές μοιάζαν στα ονειροπόλα μου μάτια. Το χέρι μου άπλωνα να τα φτάσω και τα άγγιζα μόνο με τη δύναμη του μυαλού…εκείνο ταξιδεύει μες το χρόνο και δημιουργεί θαύματα.[/B][/color]
[color=fuchsia][B]Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια.
Ελευθερία 24 ετών[/B][/color]
[color=blue][I] ( Αν και δεν συμφωνώ με την τόσο γεμάτη απαισιοδοξία και ματαιότητα του παρακάτω πασίγνωστου τραγουδιού, μου αρέσει αρκετά η μουσική, ο ρυθμός και αυτή η ενέργεια που εκπέμπει και ας είναι τελείως αρνητικό με τα λεγόμενά του).[/I][/color]
[color=black][B]Fade to black
Metallica
~~~~~~~~~~~~~~~[/B][/color]
[color=green][B]Life, it seems, will fade away
Drifting further every day
Getting lost within myself
Nothing matters, no one else
I have lost the will to live
Simply nothing more to give
There is nothing more for me
Need the end to set me free
Things not what they used to be
Missing one inside of me
Deathly lost, this can't be real
Can't stand this hell I feel
Emptiness is filling me
To the point of agony
Growing darkness taking dawn
I was me, but now he's gone
No one but me can save myself, but it's too late
Now I can't think, think why I should even try
Yesterday seems as though it never existed
Death greets me warm, now I will just say goodbye, *Goodbye*[/B][/color]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
