| |
πως με πληγώνουνε τα ψεύτικα τα βλέμματα
κι η υποκρισία η περισσή του γύρω κόσμου!
τα μάτια μου όπου κι αν στρέψω βλέπω αίματα
έπαθα κι έμαθα
και κλείνομαι στο εντός μου
μέσα στου νου μου τα πελάγη τα πελώρια
να ταξιδέψω δεν μπορώ, γι’ αυτό σαπίζω
τούτος ο κόσμος δεν μου αφήνει περιθώρια
να σπάσω όρια
να θέλω , και να ελπίζω
μα κάπου- κάπου η αντοχή μου με επισκέπτεται
και μια φωνή μέσα στ’ αυτιά μου δυναμώνει
βρίσκει τη δύναμη η ψυχή μου κι αντιστέκεται
δεν παραδέχεται
πως ο καιρός σκοτώνει
κι άξαφνα λες τους ήχους ντύνομαι απ’ τα κύματα
την αλαφράδα παίρνω εαρινού αέρα
κι όπως καθαίρομαι απ’ τα τόσα μου τα κρίματα
βλέπω απ’ τα σύννεφα
να βγαίνει νέα μέρα…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
