| |
Ω Κωνσταντινούπολη ανάμεσα σε επτά λόφους πορφυρογεννημένη
Τα μάτια μου τα γαλανά δακρύζουν καθώς από το Βόσπορο σε αντικρίζω
Εσύ του Ελληνισμού κοιτίδα μα απ’ τ’ άγρια κύματα ταλανισμένη
Κι ο αετός σου μες στην συγνεφιά που τις καρδιές μας τις πικραίνει.
Την αποφράδα εκείνη μέρα ο ήλιος δεν ανέτειλε στου ουρανού το σώμα
Ορδές απίστων τα απόρθητα για αιώνες τείχη σου είχαν κατακλύσει
Των Χριστιανών το αίμα κυλούσε σαν βροχή στο δοξασμένο χώμα
Και τα λουλούδια μες στου Μαγιού την αγκαλιά είχανε μπλαβίσει.
Τ’ άστρα ‘πεφταν όπως τα χινοπωρινά φύλλα απ’ των δέντρων τα κλαδιά
Κι η ημισέληνος σαν το δρεπάνι θέριζε του Βυζαντίου τα χρυσά στάχια
Τα φίδια είχαν ζώσει της Αγια-Σοφιάς τα κοκκινόχρωμα σκαλιά
Και τα όνειρα μες στου ανέμου τη φωτιά είχαν γίνει μύρια τεμάχια.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
