| |
Στα σύνορα της λογικής μια νότα ανασαίνει
Κ ύστερα μια πνοή κοφτή , της μνήμης το κενό
Ένα μινόρε της καρδιάς τον χτύπο συνοδεύει
Σαν ένα κύμβαλο παλιό ,που δίνει το ρυθμό
Σε τι να ελπίσω τώρα πια που γίναμε δυο ξένοι
Ποιον να λατρέψω , μάτια μου, ασύγκριτο θεό
και ποιο τραγούδι να σου πω στης λησμονιάς τα μέρη
να χεις εκεί στον κόρφο σου για πάντα φυλακτό
Δεν ξέρω τι μου έφταιξε και πήρα άλλο δρόμο
μπορεί να μην το άντεξα το όνειρο αυτό
είδα πολλά να γίνονται μες στον δικό μου κόσμο
δεν ήθελα να μοιραστώ της θλίψης το νερό
Ψάχνεις ακόμα το γιατί μα έτσι το φουμάρω
σαν το τσιγάρο καίω εγώ , στην στάχτη μου ξεσπώ
είναι το ξέρω δύσκολο κι εγώ να καταλάβω
πως από τον λαβύρινθο που έφτιαξα θα βγω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
