Αφήστε με ,νησί, καταμεσής του Αιγαίου
η όργιτα που το ‘κοψε στα δυο του Ηφαίστου
να ‘μαι ένα δείγμα του αιφνιδίου και του μοιραίου
που ο άνθρωπος δεν το λογάριασε ποτέ του
Αφήστε με όπως είμαι εδώ κάτω απ' το χώμα
στην κατερείπωσή της μέσα πολιτεία
που άλλοτε έζησε την έπαρση, σαν σώμα
θνητού, που πέρασε κι αυτό απ’ την εφηβεία
Αφήστε με όπως είμαι ...στην ανυπαρξία
στοά κιόνων που στην κατακρήμνιση της
λέει τ' ανθρώπου : «όσο ψηλή η φιλοδοξία
τόσο περσότερο πονά η κατάρρευσή της»
αφήστε με ναυάγιο… μα να με θυμάστε
κάτω από του βυθού την άγρια χλωρίδα
να λέω στους περαστικούς: «μη με λυπάστε
όσες στεριές και θάλασσες επόθησα, είδα»
