| |
Γιατί βυθίζονται τα ταξίδια όταν ξεκινούν...
γιατί σκορπίζει ο ουρανός στο πρώτο αναφιλητό...
δεν είδα σε κανένα λιμάνι να παίζουν παιδιά...
μονάχα ολόλευκους γλάρους να φεύγουν μακριά...
κι ας απλώνω τα χέρια ντυμένα με βάλσαμο...
κι ας αγκγζω τρυφερά της θάλασσας τον βυθό...
κρύβονται τα καλοκαίρια...
κι ο φάρος σε μιαν άκρη εκπέμπει χλωμό φως...
Σκούριασαν τα δάχτυλα στον αφιλόξενο ουρανό...
σιώπησες...
δεν έχεις άλλα παραμύθια...
αρρώστησαν οι ήρωες ψέλλισες...
σκεβρωσαν οι εικόνες μονολόγησες...
κι ας άντλησα τις ανάσες σου σαν να ήσουν ο θεός...
μια πέτρινη τελεία σαν σκιάχτρο έστησες...
παρέμεινες δίπλα μου...
διαγράφοντας άμορφους κύκλους...
αόρατη από πυκνό καπνό...
σκιαγραφώντας μιας κόλασης έναν νεκρό ρυθμό...
παρατηρητής...
στον μανιασμένο εγκέλαδο των οραμάτων...
παρατηρητής...
στα ερείπια της καταστροφής...
που χειροκροτούσαν ξέφρενα...
πεινασμένα κοράκια στην δύση μιας μίζερης ζωής...
***
Στέλιος Κ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
