Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Παιδικές Αρρώστιες
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
129975 Τραγούδια, 269283 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Παιδικές Αρρώστιες
 πως λέμε Paulo Coelho; καμμία σχέση...
 
[color=black][align=center]
Μοιάζουμε με νήπια που μόλις άρχισαν
Να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει γύρω τους
Και προσπαθούν να μάθουν τα όριά τους

Το τραγικό όμως είναι, πως παρόλο που είμαστε
Στην άκρη του γκρεμού, είμαστε σίγουροι πως
Αν πάμε να κάνουμε το βήμα για να πέσουμε
Κάποιο αόρατο χέρι θα μας κρατήσει στη ζωή

Μα ξεχνάμε πως η γνώση είναι ορφανή
Και δεκάρα δε δίνει αν τελικά
Κάνουμε το βήμα, ή όχι

Κι αν το κάνουμε, θα βρει κάπου αλλού
-σε αλλοτινό, προγενέστερο ίσως, χρόνο-
Κάποια παιδάκια περισσότερο συνετά
Στα οποία θα επιτρέψει να την προσεγγίσουν

Θα είναι κρίμα πάντως να μην ωριμάσουμε εγκαίρως
Γιατί οι παιδικές αρρώστιες μια φορά περνιούνται
Κι αν δεν κατορθώσουμε να επιβιώσουμε
Δεύτερη ευκαιρία, δε θα μας δοθεί

Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά συνωμότησε
Όλο το σύμπαν για να
Φτάσουμε ως εδώ...


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 11
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Συλλογή
      3. Θάλασσα
      Κατηγορίες
      Φιλοσοφικά,Κοινωνικά & Πολιτικά
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

ο πάτος δεν έχει πάτο...
 
iraklisv
21-06-2010 @ 14:55
Μ΄αυτή τη φράση ο Coelho πήρε πολλούς στο λαιμό του!
Μπούρμπουρ Λίθρας
21-06-2010 @ 14:59
δεν μπορώ να το κατανοήσω
ποιά γνώση;
ποιός γκρεμός;
justawoman
21-06-2010 @ 15:28
Ωραία η ειρωνία της κατακλείδας!!!

Πάντως
στην άκρη του γκεμού βαδίζοντας
αν μη τι άλλο
μαθαίνεις την ισορροπία
::smile.::
ΑΧΩΝΕΥΤΟΣ
21-06-2010 @ 15:59
Γιατί οι παιδικές αρρώστιες μια φορά περνιούνται

περαστικα σου ευχομαι να ναι φιλε μου... ::yes.::


::up.:: ::up.::

χαιρε!
martin luther
21-06-2010 @ 23:22
η δύναμη της σκέψης είναι τεράστια, αυτή η σκέψη δημιουργεί εικόνες ( βάση του ότι προσλαμβάνουμε καθημερινά ) που περνούν στην διάνοια και φτάνουν στην καρδιά, φτάνουν στο υποσυνείδητο και τότε εμείς νομίζουμε πως έτσι είναι, όλα είναι όπως τα σκεφτόμαστε, ο εγκέφαλος δημιουργεί ρουτίνες βάση των καθημερινών μας σκέψεων, γινόμαστε αυτό σκεφτόμαστε και έλκουμε την σκέψη μας αντιστοίχως, αυτή είναι η μόνη συνομοσία που κάνει το σύμπαν, η δική μας.
Ευτυχώς που υπάρχει θεός, υπάρχει νοήμων δημιουργός, αλλιώς φανταστείτε..............
genikos
22-06-2010 @ 01:38
martin luther, ακριβώς αυτό κάνω... φαντάζομαι πως δεν υπάρχει αυτό το αόρατο χέρι -ή θεός, ή νοήμων δημιουργός όπως το ονομάζεις- που υποτίθεται πως μας προστατεύει σε κάθε παραστράτημά μας... και νομίζω πως είναι επιτακτική ανάγκη ως ανθρώπινο είδος, να ωριμάσουμε και να αναλάβουμε επιτέλους τις ευθύνες μας, ώστε να πάψουμε να περιμένουμε συνεχώς βοήθεια άνωθεν... γιατί αυτή ακριβώς η ψευδαίσθηση μας έχει φέρει στο χείλος του γκρεμού... και μόνο αν συνειδητοποιήσουμε τις αυταπάτες μας -και ποιοι πραγματικά είμαστε- υπάρχει περίπτωση να εξακολουθήσουμε να υπάρχουμε... ως νοήμονα όντα τουλάχιστον...
**Ηώς**
22-06-2010 @ 01:49
όλα εγκεφαλικά ......η ουσία είναι αλλού....ας τη ψάξουμε...
καλημέρα......(αν συνειδητοποιήσουμε τις αυταπάτες μας -και ποιοι πραγματικά είμαστε) ::yes.:: ::theos.::
μηχανοδηγος
22-06-2010 @ 03:02
::angel.:: ::cool.:: ::up.::
iraklisv
22-06-2010 @ 03:24
Γενικέ συμφωνώ στα περισσότερα, ως προς το τελευταίο
εχω να πω πως δεν ειναι πρωτη φορα που ο Ανθρωπος
πεφτει, στην τελικη συγκομιδη το καλο που απομενει
μετουσιώνεται σε αληθινή ζωή , ο πόνος ο φθόνος....
και όλα τα (υποπροϊόντα) της ανθρωπινης φυσης ανακυκλώνονται
στο γίγνεσθαι του σύμπαντος.
Τουλάχιστον έτσι το αντιλαμβάνομαι.
petrwnas
22-06-2010 @ 11:29
Καλησπερα Γενικε!!!!!!!!!!!!! ::theos.:: ::up.:: ::theos.::
Stichanemi
22-06-2010 @ 12:52
Καλε μου φιλε,
παρ'ότι αντιλαμβάνομαι το συμβολισμό του νηπίου και της παιδικής ασθένειας, μην ξεχνάς, ότι σχεδόν πάντα πίσω από ενα νήπιο κρύβεται ένας κηδεμόνας έτοιμος να το σώσει και πίσω απο κάθε παιδική ασθένεια, σχεδόν πάντα, ενα στοργικό χέρι ετοιμο να προσφέρει ανακούφιση...Δεν απεμπολώ τις ευθύνες μας, αλλά θα ήθελα να νιώθω, ή να πιστεύω ότι υπάρχει αυτό το στοριγικό χέρι κάπου κοντά, με κάποιο τρόπο διαθέσιμο...ίσως και να είναι αυτό που "συνομώτησε" να φτάσουμε έως εδώ... Ας κρατήσουμε μια ελπίδα, ή μια ψευδάισθηση αν προτιμάς...όχι για σωσίβιο...αλλά για συντροφιά στην πορεία...

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο