Ονειρεύτηκα πως ήμουν ψάρι.Ζούσα στον ύφαλο,τον ομορφότερο ύφαλο των θαλασσών.Θυμάμαι λέει,πως είχα γεννηθεί άνοιξη.Τότε που οι ανεμώνες είναι ολάνθιστες,το ίδιο και τα φύκια.Τα πρώτα ,μου παιχνίδια με μια μικρή αφρικάνα.Ήταν πολύ τσαχπίνα και πάντα νικούσε σ' όλα τα παιχνίδια.Βυθίστηκα ακόμα περισσότερο στις αναμνήσεις.Τον πατέρα μου τον κατασπάραξε το χταπόδι που ζούσε στο απαγορευμένο σημείο του υφάλου.Θυμαμαι,ήταν κάποιο θλιμμένο πρωινό του Νοέμβρη.Ο βυθός σε γκριζογάλανες αποχρώσεις με πινελιές βαθυγάλανες.Ο κάβουρας κατακόκκινος,περπατώντας ευθύβολα από την ταραχή του,ανακοίνωσε στη μητέρα μου το δυσάρεστο γεγονός.Μερικές άκαρπες προσπάθειες να θυμηθώ κάποια άλλη ανάμνηση από το βυθό,αδύνατον...Με κυρίευσε ταραχή,μήπως και δεν ήμουν ψάρι τελικά;Κι ύστερα,ύστερα,ξύπνησα στο τηγάνι με το καυτό λάδι...πυρωμένη ευτυχία...ήμουν ψάρι!...μισοτηγανισμένο...
