| |
ακροπατώντας στα δάχτυλα να μην ξυπνήσω τη ματαίωση
-που όσο βαθιά κοιμάται μπορώ και σχεδιάζω άφοβα το μέλλον μου –
Έφτασα απόψε ως τη θάλασσα.
Κι έσμιξε με τα κύματα ο νους μου, τ’ ατάραχα
Και αφέθηκα στην αγκαλιά σειρήνων και γοργόνων
Αδιαφορώντας αν παρασυρθώ ως την έπαρση…
Εγκάρσια τέμνοντας το χρόνο
-Προφασιζόμενος άγνοια που εκείνος με διχοτομεί-
Προχώρησα ως το δέλτα των διασταυρούμενων ροών
Και δόθηκα στις πλημμυρίδες και τις άμπωτες
Αδιαφορώντας αν κάπου πτώμα ξέπνοο ξεβραστώ
Αν ξεχαστώ, αν σβήσω
Κουβαλώντας στους ώμους μου το άχθος των ανθρώπων
-βάσανα, μίση, ποταπά θηρεύματα της ύλης -
Έφτασα ,ώρα αυγινή, εκεί που σκάει το ηφαίστειο
Ποντίζοντας στη θάλασσα νησιά και πολιτείες
Με μιαν ευχή στο στόμα προς τον θεό των κεραυνών:
ω! να γινόταν λέει με μια μονάχα σου αστραπή
ν’ άλλαζε ρότα ο κόσμος…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
