| |
Mόνος περιπλανιόμουνα περιμένοντας σινιάλο από ένα αστέρι
με συντροφιά τη μοναξιά μου,
χαμένος στο κοίταγμα των αστεριών μέχρι που έφεξε...
και τότε σε είδα εκεί μόνη… κόρη του φεγγαριού!
σκέφτηκα ότι ήρθε η νεράιδα μου την ώρα που κάποιον χρειαζόμουν
κι όμως μια άγνωστη εσύ πέρα από την όχθη του φεγγαριού μου έγνεφες
σε είδα στην αγκαλιά σου να κρατάς, μια λάμψη,
μια ζεστασιά, έναν ανθισμένο ουρανό...!
από τα μάτια σου ψιχάλιζαν ο έρωτας και το πάθος…
τα σωθικά μου φούσκωσαν σαν αγριεμένη θάλασσα όσο σε πλησίαζα
έσκασε στα χείλη μου το χαμόγελο
βουρκώσανε τα μάτια μου
γελώ και κλαίω!
κλαίω και γελώ!
μ’έκανες πάλι… να θέλω να ζω!
ένας κύκνος το κορμί και η ψυχή μου,
ελεύθερος σαν τις σκέψεις μου,
με την ζωντάνια ενός μικρού παιδιού,
που βλέπει στον ύπνο του την νεράιδα του και της χαμογελά! είσαι νεράιδα της αυγής...
πες μου που βρήκες τόση ομορφιά;
ήρθες σιγά
μαγικό πέταγμα το άκουσμα σου
ταξίδι νοσταλγικό ήρθε στο μυαλό
και η έλξη του ήχου μαγευτική με οδήγησε στο τζάμι
καιρό είχα να σ' ακούσω...είχα πεθυμήσει την γλυκιά φωνή σου…
νεραϊδοσταλίδες παντού
αυτή η μυρωδιά της βροχής ήταν …αντίδοτο!
το χάιδεμα σου με το χώμα μεθυστικό έγιναν ένα σώμα… και βότανο για να μας ξεπλύνει…
για να ξεπλύνει όσο μπορεί την ασχήμια του κόσμου μας…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
