| |
Κει που γινόμουν ένα με τον δρόμο,
που περπατούσανε τα πόδια μου στη γη,
ήσουν ωραία καθώς μου' πιανες τον ώμο
και μελωδίες τραγουδούσαμε μαζί.
Κει που τα κύματα σβήναν εμπρός μου,
κει που ο αέρας τραγουδούσε δυνατά,
στην άκρη σ' είδα να γυρνάς αυτού του δρόμου
μέσα σ' όμορφων λύκων ουρλιαχτά.
Βλέποντας ξανά της ακτής σου το φως
κύμα μην με κρατάς μες το μαύρο βυθό
σε ξέρω καλά πάλι αλλού θα γυρνάς
μες το μαύρο βυθό κύμα μην με κρατάς.
Σ' αναγνωρίζω απ' του κλέφτη τον αγώνα
σε βλέπω μέσα στη σκιά της φυλακής,
είσαι ωραία σαν από κρασιού σταγόνα
κι η μυρωδιά σου σαν πρωί της Κυριακής.
Ξημέρωσε κι οι άνθρωποι ξυπνάνε
μα τα όνειρα τους παραμένουν μυστικά
έχουν ανάγκη και την πόρτα τους κτυπάνε
να τους στοιχειώσουνε πραγματικά.
Πάλι θα κριθώ απ' τις πέτρες που ρίχνω
από τ' άστρα που σε κανένα δεν δείχνω
είν' ωραία να πετάς σε μια λάθος πορεία
με όνειρα που δεν θα ξυπνήσουν ποτέ.
Γιατί η αρχή να είναι πάντα πριν το τέλος
γιατί το τέλος να μημείται την αρχή
Οι άνθρωποι θα' ναι παντοτινά μονάχοι
και θα κρατιούνται σε σχοινί που θα κοπεί.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
