| |
ήρθε το κύμα
σε ξέβρασε στη δική μου αμμουδιά
ήταν πρωί
κ οι αχτίδες του ήλιου σου έπλεκαν τα μαλλιά
στην άμμο παίζαμε σαν τα μικρά παιδιά
κυνηγητό,γέλια,φωνές,σκιρτήματα καρδιάς
ο ήχος του νερού αντιλαλούσε έρωτα
κ έλεγα ευχαριστώ
που ήρθες σ'εμένα
Όμως το κύμα έσκασε
κι ύστερα πάλι τραβήχτηκε μέσα
στη θάλασσα κι εχάθη
στου πέλαγου τα βάθη
ανακατεύτηκε με το νερό
κ έγινε ένα μ'αυτό
μα έμεινε το σημάδι στην αμμουδιά
να μαρτυράει,να μου θυμίζει πως σε είχα αγκαλιά,
δικιά μου,έστω μια φορά
έμεινε το σημάδι στην καρδιά
που σε θυμάται και πονά
γιατί σαν έφυγες έσπασε ένα κομάτι της
έπεσε στο πέλαγος κ εχάθη
και ήρθε η βροχή
σαν το φαρμάκι στην ψυχή
να φέρνει ένα άρωμα μελαγχολίας
σε όποιον κοιμάται μοναχός
σε μια κατάσταση απελπισίας
άραγε θα το γιατρέψει ο καιρός;
θα'ρθει άλλο κύμα,ένα άλλο πρωί
θα έχει κάτι κ απο σένα
θα χαθεί ένα δειλινό
στο χρώμα της δύσης το μαγικό
κ εγώ θα γελώ κάθε που θα'ρχεται
σαν φεύγει θα θρηνώ
και θα γεμίζω με στιγμές
του βιβλίου της ζωής μου το κενό
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
