| |
κλείνω τα μάτια μου κι ανοίγω ένα παράθυρο
να μπει της άνοιξης το φως και τ’ οξυγόνο
για να αναπνεύσει το μυαλό μου το ανάπηρο,
έβγαλα άκυρο
το χώρο και το χρόνο
και μες στο σπήλαιο του νου μου έρποντας τρύπωσα
και χάιδεψα τους σκουριασμένους σταλακτίτες
μιας νιότης που μονάχος μου την απολίθωσα…
μέσα στου τίποτα
στριμώχνοντας τις κρύπτες
αφέθηκα κι ως απ’ την ύλη ελευθερώθηκα
έμειναν άσαρκα τα όνειρα της σάρκας
και με το θάρρος που μου έλειπε , αρματώθηκα
θάλασσα απλώθηκα
στη ρότα κάποιας βάρκας
κι όπως ανηφορίζω προς την ωριμότητα
βλέπω όσα μ’ έθλιβαν παλιά μικρές κουκίδες
βήματα δυο μονάχα απ’ την αιωνιότητα
το χειροκρότημα
ακούω απ’ τις κερκίδες
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
