| |
Μια συνηθισμένη βόλτα.. (από τις σημειώσεις ημερολογίου μου...)
Αυτή η πόλη, είναι τελείως απάνθρωπη κι όσο πάει γίνεται χειρότερη....
Κατεβαίνω λοιπόν με τον ηλεκτρικό προς το σπίτι μου, επιστρέφοντας από βόλτα με μια φίλη μου κάπου στο κέντρο.. (την ώρα που την περιμένα πέφτω και πάνω στην εξαιρετικά βίαιη σύλληψη αλλοδαπού παράνομου μικροπωλητή μπροστά στα έντρομα μάτια μας, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.. ). Είναι περίπου δώδεκα παρά το βράδυ... μέσα στο τραίνο λίγες παρέες νεαρών παιδιών.. Μόλις φτάνω στο σταθμό που πρέπει να κατέβω κανονικά, διαπιστώνω πως το τραίνο δε σταματάει στο συγκεκριμένο σταθμό λόγω έργων (τα οποία έχουν καταντήσει σα το γιοφύρι της Άρτας ένα πράμα κατά την ταπεινή μου γνώμη...) και πρέπει να κατέβω στον επόμενο σταθμό και να γυρίσω μια στάση πίσω... καθώς το συζητάω για λίγο με τα παιδιά που βρίσκονται μέσα στο βαγόνι, παρατηρώ πίσω μου ένα γλοιώδη κοντόχοντρο τύπο, ασπρομάλλη, γύρω στα 70 να με κοιτάζει.. φορούσε ένα καρό πουκάμισο με κίτρινες ρίγες.. δε δίνω σημασία, γυρίζω προς την πόρτα του βαγονιού και περιμένω να φτάσει το τραίνο στην αποβάθρα... μόλις κατεβαίνω από το σταθμό, ο τύπος βγαίνει από την μπροστινή σ' εμένα πόρτα και αντί να πάει προς την έξοδο του σταθμού, πηγαίνει προς τα πίσω δηλαδή προς το μέρος μου και προς τα κάγκελα της αποβάθρας.. τον προσπερνώ στα γρήγορα κι αρχίζω να βαδίζω γρήγορα μπροστά του... ο τύπος κάνει στροφή και με ακολουθεί... προχωράω, πιάνω αγκαζέ μια κοπελίτσα από την παρέα των παιδιών που ήταν μαζί μας στο βαγόνι και της λέω: - μπορώ να έρθω μαζί σας μέχρι να περάσουμε τη γέφυρα γιατί ένας πίσω μου με ακολουθεί από το βαγόνι? - ναι, μου λέει η κοπέλα, ποιος είναι? - αυτός με το καρό πουκάμισο της λέω.. / γυρίζει τον κοιτάει και δε λέει τίποτα, προχωράμε μαζί, περνάμε τη γέφυρα και φτάνουμε στην άλλη πλευρά της αποβάθρας.. τα παιδιά βγαίνουν από τον σταθμό, ευχαριστώ την κοπέλα και μένω στην άδεια αποβάθρα περιμένοντας το τραίνο που θα με πάει στον αρχικό σταθμό προορισμού μου... στην αποβάθρα είναι δυο υπάλληλοι του σταθμού... από την προφορά καταλαβαίνω πως πρόκειται μάλλον για αλλοδαπούς.. καθώς περιμένω πιάνουμε την κουβέντα και τους διηγούμαι το περιστατικό... στο μεταξύ ελαφρώς φοβισμένη, κοιτάζω για τον τύπο με το καρό πουκάμισο, αλλά ευτυχώς δεν τον βλέπω κάπου... μην ανησυχείς μου λένε οι άνθρωποι, ευγενέστατα, είμαστε εμείς εδώ! Μου λένε - θέλεις να πάρουμε τηλέφωνο και στο σταθμό που θα κατέβεις να σε περιμένει εκεί ο σεκιούριτι να σε συνοδεύσει μέχρι έξω? - όχι λέω εντάξει, δε πειράζει.. καθώς δε βλέπω και τον τύπο πουθενά στο σταθμό.. Αυτοί επιμένουν και μιλάνε με μια κυρία που βρίσκεται μέσα στους θαλάμους... Αυτή αμέσως παίρνει τηλέφωνο και μετά από λίγο μου λένε οι άνθρωποι - εντάξει μην ανησυχείς, δεν είναι αυτή τη στιγμή στο σταθμό σεκιούριτι, αλλά θα σε περιμένει ο νυχτοφύλακας, αν δεις τίποτα ανησυχητικό μίλα σ' αυτόν... - εντάξει λέω, έρχεται στο μεταξύ το τραίνο, τους ευχαριστώ και φεύγω...
Φτάνω στην αποβάθρα του σταθμού, όπου έπρεπε ευθής εξαρχής να κατέβω.. βγαίνω από το βαγόνι και μαζί μου κατεβαίνουν δυο τρεις ακόμα άνθρωποι... καθώς προχωράω προς την έξοδο του σταθμού, βλέπω να βγαίνει από τους χώρους των ταμείων, ένας τύπος, ελαφρώς γλοιώδης, κοντόχοντρος, ασπρομάλλης και με καρό πουκάμισο.... και να κοιτάζει ψάχνοντας τα βαγόνια... λέω θα είναι ο νυχτοφύλακας... τον πλησιάζω - λέω ο νυχτοφύλακας είστε? - ναι, μου λέει για σας με ειδοποίησαν? - ναι του λέω κι αρχίζω να του λέω τι έχει συμβεί.. - στο μεταξύ έχουν φύγει όλοι από το σταθμό και έχουμε μείνει οι δυο μας... ευτυχώς είμαι κοντά στα σκαλοπάτια που οδηγούν στην έξοδο του σταθμού..
Ξαφνικά γυρίζει και μου λέει
- Κι εσύ βρε κοπέλα μου, που γυρνάς τέτοια ώρα μόνη σου?
- Για καφέ με μια φίλη μου βγήκα, του λέω, ε δεν ήθελα να πάρω ταξί..
- Πήγες βολτούλα; μου λέει..
Τον κοιτάω κι έχω αρχίσει να φοβάμαι εκ νέου και να αναρωτιέμαι μήπως είναι ο ίδιος τύπος που ήταν πριν στο τραίνο... αλλά όχι γιατί το πουκάμισο ετούτου έχει κόκκινες ρίγες..
- Εντάξει του λέω σας ευχαριστώ πολύ κι αρχίζω να οπισθοχωρώ προς τα σκαλοπάτια του σταθμού... και τον ακούω να φωνάζει πίσω μου:
- Πήγες για ποτάκι? ή να σε κεράσουμε κι εμείς ένα ποτάκι, κάτι τέτοιο, καθώς κατεβαίνω γρήγορα γρήγορα τα σκαλοπάτια..
- Τουλάχιστον δε θα μας πεις το ονοματάκι σου? ήταν η τελευταία λέξη που άκουσα φεύγοντας από το σταθμό..
Είπατε τίποτα??
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 10
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
