Δυτικά σκουριάζουν ορυχεία
και στον βορρά άνεμοι ανυπόδητοι
τρέχουν πάνω σε σύννεφα
προσκυνητές ιστορίας παλιάς,
δεν φοβούνται
μήτε βροχή, μήτε καταιγίδα
σαν οξειδώνουν απρόσιτα σημεία
σε στοές που βαθιά σκάβονται σκιρτήματα.
Αργούσαν πάντα να φανούν
προορισμοί χαμένοι σε αλληλουχίες συγκυριών
κρατώντας πτώσεις σε αίθουσες αναμονής
με όνειρα στα χέρια
να επιβιβαστούν με λύπες διάφανες, αφοριστικές
για τόπους ασύλληπτων φεγγαριών
εκεί που σκιές σεριανούσαν στο λιγοστό φως
στις αμετακίνητες αποφάσεις που έκριναν, έλεγχαν
σμίλευαν αποφάσεις που καθόριζαν πράξεις
φυγαδεύοντας για λίγο το όνειρο.
Ήρθε ο καιρός να ιστορηθούν
οι ακριβοθώρητοι συνειρμοί εκείνων των ανέμων
που θέριεψαν σε συμφωνίες σιωπής
σπάζοντας κώδικες
για να μπορούν ν' αντισταθούν στην λήθη
χρόνων που κατακερματίστηκαν αργά, βασανιστικά
στα άφατα περάσματα
από το ξύπνημα ίσαμε με την εγρήγορση
στις συνειδητές καταφάσεις
αλύτρωτων καθημερινών διωγμών...
